απόσταση

Μουντά χρώματα , τραγούδια στην επανάληψη , μόνος εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης στο σπίτι μου. Τον ύπνο μου τάραξαν οι συζητήσεις του γείτονα με την γυναίκα του. «Αν έχεις παρατηρήσει τα καλύτερα παιδιά βγαίνουν από οικογένειες με δύο γονείς , που πατέρας δουλεύει και η μητέρα είναι στο σπίτι» . Λύτρωση τα λόγια του; Ή μια ακόμα μαχαιριά; Τελικά εγώ τι είμαι; Φαινομενικά καλό παιδί…. Αλλά…

(λείπει κείμενο)

Εδώ σε αυτό το σπίτι σε αυτόν τον μικρό ακάλυπτο χώρο που βλέπει μόνο τους τοίχους των άλλων σπιτιών και σε προοπτική τον Άγιο Νικόλα πέρασα τα πιο εφιαλτικά χρόνια.
Ποτέ πάνω από 20 ευρώ στο πορτοφόλι , με άδεια καρδιά η οποία δένεται αμέσως με οποιαδήποτε γνωρίσω. Ψάχνοντας εκείνη , εκείνη την ξεχωριστή εκείνο το ξεχωριστό πρόσωπο που θα με κοιμίσει στην αγκαλιά του. Που είσαι; Γιατί αργείς; Ακόμα δεν έχω δει το πρόσωπο σου…

Υπομονετικός καθώς ήμουν προσπάθησα πολλές φορές να μετατρέψω εκείνη την φυλακή ονείρων σε ένα πραγματικό σπίτι. Διέξοδος το ποτό , το γράψιμο και η μουσική. Αναμνήσεις αναμιγνύονται με απωθημένα.

Λίγοι οι πραγματικοί φίλοι. Φέτος ξεχώρισαν και θέλω να πιστεύω πως θα τους έχω για πάντα. Η απόσταση πολλές φορές απομονώνει άλλες δυναμώνει μια σχέση.

Για ότι μου συμβαίνει προσπαθώ να βρω μία λύση και να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια. Νομίζω πως με έχω αναλύσει αρκετά. Αρκετά ώστε να μπορέσω να βρω τι φταίει. Για όλα φταίω εγώ. Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος. Εγώ είμαι η αιτία και η λύση. Μόνο που πάνω μου χάραξαν κάποιες καταστάσεις και κάποιοι άνθρωποι. Ίσως φταίνε οι γονείς , ίσως πως άλλαζα συχνά τόπο και σχολείο. Ότι αρχίζει άσχημα τελειώνει ωραία, έτσι δεν λένε; Ένα πράγμα που ξέρω για το μέλλον μου είναι πως πριν αρχίσω να σαπίζω μέσα σε εκείνη την κάσα θα έχω ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου. Το έχω γραμμένο πάνω στο χέρι μου αν ψάξεις καλά , μπορείς να το δεις και στον ουρανό όταν κοιτάς τα αστέρια. Ως τότε όμως έχω πολύ δρόμο. Δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω και να στρίψω μόνο εκεί που με οδηγούν τα όνειρα και όχι οι περιστάσεις. Είναι δύσκολα τα πράγματα μα δεν φοβάμαι να αρχίσω από το μηδέν. Εξάλλου το έχω κάνει πολλές φορές.

(Σήμερα σε σκεφτόμουν, ελπίζω να με σκεφτόσουν και εσύ)