þú ungfrú mig

Ο τίτλος τα λέει όλα...

ÉG vilja til vera með æska halda á þinn handavinna?

Πάντα πίστευα πως η βροχή παίρνει όλες τις αμαρτίες μακριά. Είχα την αίσθηση πως μπορεί και ξεπλένει τις ψυχές των ανθρώπων, τις κάνει πιο αγνές, πιο καθαρές λιγότερο ματαιόδοξες. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα με κουράζουν. Η βροχή όχι. Σήμερα το πρωί τελείωσα με το μάθημα που έδινα και περπατούσα χωρίς σκοπό. Ισα ίσα για να μπορώ να ακούω μουσική. Είναι κάτι που το αγαπώ πολύ και το κάνω με κάθε ευκαιρία. Μετά από πέντε λεπτά άρχισε να βρέχει. Είναι η μόνη φορά που δεν με ένοιαξε καθόλου. Μάλιστα πήγαινα επίτηδες σε δρόμους που δεν είχαν υπόστεγα για να βρέχομαι. Δυστυχώς δεν έγινα πολύ μούσκεμα παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ. Το καταευχαριστήθικα. Αισθανόμουν ήδη την διαφορά. Το μεσημέρι που έπεσα στο κρεβάτι, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, ξέρεις... εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι διάφορα και κάνεις τον απολογισμό της ημέρας κατέληξα σε ένα δίλλημα. Να επιδιώξω να βρεθώ κάτω από την βροχή ή όχι;

Όπως είπα και πριν η βροχή μπορεί και παίρνει μακριά τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αν η βροχή έπαιρνε μακριά τις αμαρτίες μου τότε πως θα ήξερα Ποιος ήμουν; Με έχω γνωρίσει μέσα από αυτές...Με έχω μάθει μέσα από τα λάθη μου. Για ποιο λόγο να επιδιώξω να κάνω format στην ψυχή μου; Νομίζω πως με αυτόν τον τρόπο θα χάσεις τον εαυτό σου. Είμαι τα λάθη μου, είμαι οι αδυναμίες μου, είμαι οι αμαρτίες μου. Οι άνθρωποι ίσως να με θυμούνται για πάντα μέσα από αυτά... Εγώ γιατί να θέλω να ξεχάσω αυτό που κάνει τους άλλους να με θυμούνται; Δεν θέλω να περνάω απαρατήρητος.

Η κουρτίνα πέφτει.. Και καθώς πέφτει πρέπει να αποκαλυφθώ ξανά γυμνός μπροστά σας. Κοιτώντας σας στα μάτια και να σας πω το όνομά μου και από που έρχομαι.

Το απόγευμα που ξύπνησα, πήγα στην γειτόνισσα και δανείστηκα ένα ψαλίδι και το κοπίδι που της είχα δώσει. Σκέφτηκα πως πρέπει να έχω κάτι πάνω μου που να λέει το ποιος είμαι και από που. Με το κοπίδι χάραξα βαθιές γραμμές στο χέρι μου και έγραψα το όνομά μου. Ήταν λίγο πιο πάνω από τον καρπό, στην επάνω μεριά του χεριού. Ο πόνος ήταν μεγάλος και το αίμα που έτρεχε από τα αυλάκια που είχα σκάψει πολύ. Αυτό δεν με σταμάτησε να συνεχίσω αυτό που έκανα. Έβαλα λίγη μουσική και συνέχισα. Έβαλα opeth και άκουσα στο the drapery falls. Μετά από λίγο δεν σκεφτόμουν πλέον τον πόνο, όσο για το αίμα πήρα ένα κουρελάκι που βρήκα πρόχειρο. Όταν τελείωσα με το όνομα μου χάραξα τον τόπο από όπου κατάγομαι, για να το βλέπουν όλοι στον δρόμο και να ξέρουν τι είμαι και από που. Μετά από δέκα λεπτά παρά ένα δευτερόλεπτο είχα τελειώσει. Το σκούπισα καλά και έριξα οινόπνευμα. Εκείνη την στιγμή μπορώ να πω πως δάκρυσα από τον πόνο. Όταν το σκούπισα ξανά εμφανίστηκε μπροστά μου! Ήταν έτοιμο! Έγραφε "Άνθρωπος από τον ουρανό".

Ντόρουτκσα

Μακριά από συγγενέις
κοντά από ξένους
όπως λέει και η Λένα Πλάτωνος

Κάποιες φορές δεν χρειάζεται τίτλος

Τελικά έχει νόημα όλο αυτό;
Πως τα φέρνει έτσι η ζωή ρε γαμώτο;
Αυτό που ξέρω είναι πως το μέλλον μας πολλες φορές
καθορίζεται με βάση τις πράξεις μας...
Σε σκέφτομαι
Δεν ξέρω για πόσο
Ίσως για πολύ
Ίσως μέχρι αύριο
Ίσως όταν σε ξαναδώ εκραγώ πάλι μέσα μου και πέσω στην αγκαλιά σου..
Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται..
Όντος μερικές φορές αισθάνομαι πως ξύπνησα από ένα όνειρο..
Δεν ξέρω ρε γαμώτο
Έχουν πέσει πολλά μαζί
Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν..
Δεν θέλω να απογοητεύσω εμένα..
Δεν έμεινε πολύ, σε λίγο καιρό τα πράγματα θα είναι σίγουρα καλύτερα..
Δεν θα ήθελα το όνειρο που έζησα να τελειώσει εδώ
Μακάρι να συνεχιστεί...
Κάποιες στιγμές στην σκέψη μας
Άλλες....


Μου μιλάς μέσα από τα τραγούδια...
Μου μιλάς μέσα από της πράξεις...
Με κρατάς σε απόσταση με τα λόγια σου...
Good Safe Distance
Μέσα από όλο αυτό καταλαβαίνω πως είμαι ζωντανός
Πως δεν αναπνέω έτσι απλά
Πως για κάποιες στιγμές αποτέλεσα ΄Κατι...για κάποιον άλλον άνθρωπο..
Θέλω να σε δω..
Θέλω να σε ξαναδω...
Δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή σου όταν βρεθούμε στην ίδια πόλη..
Θέλω να είσαι το πρώτο άτομο που θα δω
Αλλά δεν ξέρω για σένα

Η ζωή θέλει τόλμη
Και στο λέει αυτός που έζησε μια ζωή ως πρόβατο και όχι σαν λιοντάρι
Αποφάσισα να τολμώ από εδώ και πέρα...
Κράτα μου το χερι και πάμε...

Με ένα μεγάλο χαμόγελο

Κάποιος ο οποίος θα έχει διαβάσει πολλές φορές το blog μου θα περιμένει κλάψα… Όχι! Δεν πρόκειται να κλαφτώ… Η ζωή είναι ένα ταξίδι σαν εκείνα τα ταξίδια που βλέπεις στην τηλεόραση με τα μεγάλα κάμπριο σε κάτι ευθείς δρόμους στην έρημο, στην μέση του πουθενά. Πολλές φορές βρίσκεις διάφορους στον δρόμο και τους παίρνεις μαζί σου… Όταν φτάσει η ώρα τους κατεβαίνουν και δεν τους ξαναβλέπεις. Η ζωή είναι απρόβλεπτη γιατί και οι ίδιοι της οι ηθοποιοί είναι απρόβλεπτοι. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί αύριο το πρωί να τα τινάξεις ή να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου. Το ξέρεις; Όχι… Κάποια από τα άτομα που παίρνεις μαζί σου σε αυτό το ταξίδι τα ξανασυναντήσεις… Δεν ξέρω.. Αυτό που ξέρω είναι πως η ζωή είναι ωραία και πως ο μόνος μου σκοπός είναι να την αρπάξω από τα μαλλιά και να την τιθασεύσω…

Σε αυτό το παραμύθι που ζω 22 χρόνια ένα πράγμα έχω διδαχθεί.
Τίποτε δεν είναι πολύ. Τίποτα δεν είναι αρκετό. Πρέπει να θέτεις συνέχεια στόχους και να τους ξεπερνάς. Όποιος θέλει, αντέξει, γουστάρει μπορεί να έρθει μαζί σου. Οι υπόλοιποι είναι απλά κάποιοι άνθρωποι που την έκαναν ή τους την έκανες.

Αυτά από μένα. Σας αγαπώ πολύ όλους. Αλλά κανέναν σας περισσότερο από τον άλλον. Και ίσως αυτό να είναι που με χαλάει.

Τα Frames

Στέκεσαι ακόμα απέναντί μου...
Όλο αυτό μου ξυπνάει την περιέργια...
Γιατί είσαι ακόμα εκεί;
Γιατί δεν έχεις φύγει ακόμα;
Ωχ.....Άρχισε πάλι εκείνο το παράξενο βουητό...
Δεν με αφήνει να σκεφτώ...
Όταν με θυμάται η μόνη αίσθη....
(λείπει κείμενο)

4:53/4:54

Με φόρεσες
Με φόρεσες σαν γάντι
Σε αισθάνομαι μέσα μου, τόσο αναπάντεχα
Πάω να σκάσω
Σε λίγο θα εκραγώ
Όσο και να τεντώσω τα δάχτυλά μου είσαι εκεί για να ελέγξεις τις κινήσεις μου
Γονάτισα
Γονάτισα στην μέση του δρόμου
Ο κόσμος κοντοστάθηκε
Άρχισα να ουρλιάζω
Τίποτε δεν μου θυμίζει τον παλιό μου εαυτό
Άλλαξα
Και δεν με βλέπω πλέον στον καθρέπτη
Ήρθε ένας περαστικός να με ρωτήσει αν είμαι καλά
Άρχισα να τον χτυπάω
Προσπάθησα να του σκίσω την σάρκα
Να πηδήξω μέσα στην δική του μήπως και σε ξεγελάσω
Με κράτησες με την βία μέσα στο άσπρο μου κορμί
Ώρες ώρες αισθάνομαι πως με κοιτάς μέσα από τα μάτια μου
Ελέγχεις τα χέρια μου
Θέλω να τα κόψω

Σκόνταψα
Σκόνταψα και χτύπησα το κεφάλι μου σε μία γωνία
Από τότε έχω χάσει την μνήμη μου
Μερικέ φορές το πρωί περιμένω λίγα λεπτά για να θυμηθώ το όνομά μου
Στον καθρέπτη δεν με αναγνωρίζω
Επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα
Αντιστέκομαι στην φύση μου
Δεν αποδέχομαι την ύπαρξη μου
Φοβάμαι τους ανθρώπους
Οδεύω προς το φθαρτό μου τέλος μέσα από αυτό
Σκέφτομαι διάφορα
Μερικές σκέψεις μου δίνουν την δύναμη να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα
Να αναπνέω
Κρατάω την ανάσα μου
Με φτάνω στα όριά μου
Παίζω με τις λέξεις
Παλεύω να μείνω στην πραγματικότητα
Παλεύω με τον εαυτό μου για να είμαι δεμένος από την γλώσσα σου
Κάτι με τραβάει
Αν υπήρχε θεός θα πίστευα
Αν έπρεπε να πιστέψω κάπου θα πίστευα στον ήλιο
Αν έπρεπε να πέσω κάπου θα έπεφτα στην αγκαλιά σου

Νομίζω πως μπορώ να περάσω μέσα από τους τοίχους
Θα έρθω να σε δω
Δεν θυμάμαι
Δεν θυμάμαι
Δεν θυμάμαι
Το μόνο που νομίζω πως θυμάμαι ήταν τότε που έπεσα σε εκείνη την γωνία
Χτύπησα
Στο κομοδίνο πάντα έχω γραμμένο σε ένα χαρτάκι το όνομά μου
Και ίσως κάτι σημαντικό
Οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο κεφάλι μου
Η έννοια του χρόνου έχει πάρει την μορφή στοίχων μέσα στο κεφάλι μου


Το πρωί που ξύπνησα στο χαρτάκι είχα γραμμένο το όνομά μου
Και μια φράση:
"Ότι σκέφτεσαι να μου κάνεις τουλάχιστον κάντο ευγενικά"
Για ποιον το είχα γράψει;
Για μένα; Για σένα;
Μπερδεύτηκα...
Συνήθεια θα έλεγα....
Αντίο σας, σας αγαπώ

Αδελφοκτόνος

Somewhere warm and beautiful

Αισθάνομαι όμορφα πράγματα για σένα....
Το ήξερα πως θα έρθεις...
Δεν φανταζόμουν το πρόσωπό σου αλλά ήξερα πως κάποια μέρα θα σε βρω...
Τελικά σε βρήκα βράδυ...
Τελικά έπρεπε να κάνω και εγώ κάτι....
Θέλω να ελπίζω τα καλύτερα...
Θέλω να πιστεύω πως αξίζει ο κόπος...
Μέχρι τώρα αξίζει...
Είσαι περίεργος άνθρωπος...
Μοναδικός...
Ιδιαίτερος...
Μακάρι να μπορούσα να κολυμπήσω μέσα στο αίμα σου...
Να ταξιδέψω στην καρδιά σου...
Στο μυαλό σου...
Να περάσω μπροστά από τα μάτια σου...
Να δω πως θωρείς εσύ! Τον κόσμο...
Έπειτα να φτάσω στα χέρια σου και να μείνω εκεί....
Ως το τέλος....

Δώσε μου ένα σεντόνι...
Μπες από κάτω....
Έλα να κάνουμε τα φαντάσματα...
Τους πειρατές....
Φίλα με!
Φίλα με ξανά!
Αγκάλιασε με, πνίξε με...
έπειτα το σώμα μου φύλαξε κάτω από το κρεβάτι...
Κοιμήσου το βράδυ και υπόσχομαι πως θα έρχομαι για σένα κάθε μέρα και με ένα λουλούδι περισσότερο...
Έως ότου μου πέσουν από τα χέρια και τρυφερά με κοιτάξεις...
Το πρωί που θα ξυπνήσεις, ξύπνα με...
Με ένα φιλί...
Ένα φιλί στα κρύα μου και χλομά μου χείλια...
Σύρε με μακριά...
Σε ένα λιβάδι...
Εκεί...
Άφησε με κάτω από ένα δέντρο...
Μείνε μαζί μου αγκαλιασμένη ως το απόγευμα...
Μετά βγάλε το μαχαίρι από την τσέπη σου...
Σφάξε το νεκρό μου σώμα....
Άνοιξε το στέρνο μου και πέταξέ τα όλα...
Κράτα μόνο την καρδία...
Πίαστην με τα δυό σου χέρια...
Φέρτην κοντά στο πρόσωπό σου...
Κλείσε τα μάτια σου...
Μετά προσπάθησε να την γευτείς...
Είναι δύσκολο το ξέρω...
Όταν τελειώσεις με αυτήν...
Πάρε λίγο από το αίμα μου στα χέρια σου...
Πέρασε μια στρώση τα μαλλιά σου...
Θέλω το αίμα μου να κρατάει μακριά όλα τα δαιμόνια...