Με ένα μεγάλο χαμόγελο

Κάποιος ο οποίος θα έχει διαβάσει πολλές φορές το blog μου θα περιμένει κλάψα… Όχι! Δεν πρόκειται να κλαφτώ… Η ζωή είναι ένα ταξίδι σαν εκείνα τα ταξίδια που βλέπεις στην τηλεόραση με τα μεγάλα κάμπριο σε κάτι ευθείς δρόμους στην έρημο, στην μέση του πουθενά. Πολλές φορές βρίσκεις διάφορους στον δρόμο και τους παίρνεις μαζί σου… Όταν φτάσει η ώρα τους κατεβαίνουν και δεν τους ξαναβλέπεις. Η ζωή είναι απρόβλεπτη γιατί και οι ίδιοι της οι ηθοποιοί είναι απρόβλεπτοι. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί αύριο το πρωί να τα τινάξεις ή να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου. Το ξέρεις; Όχι… Κάποια από τα άτομα που παίρνεις μαζί σου σε αυτό το ταξίδι τα ξανασυναντήσεις… Δεν ξέρω.. Αυτό που ξέρω είναι πως η ζωή είναι ωραία και πως ο μόνος μου σκοπός είναι να την αρπάξω από τα μαλλιά και να την τιθασεύσω…

Σε αυτό το παραμύθι που ζω 22 χρόνια ένα πράγμα έχω διδαχθεί.
Τίποτε δεν είναι πολύ. Τίποτα δεν είναι αρκετό. Πρέπει να θέτεις συνέχεια στόχους και να τους ξεπερνάς. Όποιος θέλει, αντέξει, γουστάρει μπορεί να έρθει μαζί σου. Οι υπόλοιποι είναι απλά κάποιοι άνθρωποι που την έκαναν ή τους την έκανες.

Αυτά από μένα. Σας αγαπώ πολύ όλους. Αλλά κανέναν σας περισσότερο από τον άλλον. Και ίσως αυτό να είναι που με χαλάει.