11. Lucky

Είπα να γράψω αλλά δεν μου έβγαινε
Είπα να περάσω στον υπολογιστή μερικά από όλα όσα έχω γράψει, αλλά βαριόμουν.
Δε γαμιέται… Σας αφιερώνω ένα τραγούδι απόψε
Σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο, εδώ στο blog


Το γράφω εδώ για να μην το δεις.Δώσε ένα σημάδι πως ενδιαφέρεσαι...Εγώ νοιάζομαι για σένα ρε γαμώτο...Ακόμα...Δεν ξέρω,τα λόγια τους έχουν χάσει πλεόν την σημασία τους...Σε λίγες μέρες θα έρθω και ελπίζω να σε δω κάπου...

We Are Electric

Σήμερα είναι 13, αύριο 14 και προχθές 12. Ο χρόνος κυλάει, τα λεπτά σε προσπερνάνε, αλλά αισθάνομαι πως είμαι παγωμένος. Παγωμένος σε στάνταρ θέσεις, στάνταρ καθημερινές λειτουργίες. Δουλειά, σχολή, καναπές, Facebook, έξω… Κάθε μέρα κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα, το μόνο που αλλάζει είναι η ημερομηνία, η ώρα, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, οι άνθρωποι. Αποκομμένος και μόνος μέσα σε μια ασφυκτικά γεμάτο κόσμο ψάχνω να βρω το στίγμα μου. Ψάχνω να βρω αυτό λένε όλοι «κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός». Εγώ ως προς τι είμαι ξεχωριστός; Ο καιρός έξω είναι μουντός, είναι χειμώνας. Έξω έχει πολύ κρύο και από το παράθυρο νομίζω πως βλέπω τα πάντα στους 256 τόνους του γκρι. Αισθάνομαι πως είμαι μακριά από την ζωή. Δεν ζω. Τα ηλεκτρονικά ίχνη μου δεν είναι ζωή. Ζωή είναι ένα άγγιγμα από κάποιον που αγαπάς, ένα βλέμμα, μία λέξη. Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω Radiohead Από το iPod έχω μέρες να βγάλω το Amnesiac… (λείπει κείμενο)

Όνομα και πράγμα. Το ίδιο δωμάτιο, τα ίδια αντικείμενα , άλλες θέσεις , οι ίδιοι άνθρωποι.

Κοντεύω να τρελαθώ. Οι φάτσες που βλέπω γύρω μου είναι σκυθρωπές, θυμίζουν σκιάχτρα. Οι ψυχές τους από την άλλη είναι ανήσυχες, αναζητούν την λύτρωση. Τα απλά καθημερινά προβλήματα, οι τράπεζες, τα χρέη, η αγάπη φαίνεται πως έχουν εντρυφήσει στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής και η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη. Μαύρες φιγούρες χωρίς μάτια τρέχουν αφηνιασμένες από δω και από κει ψάχνοντας για την λύτρωση. Κραυγές, φωνές απελπισίας, φωνές ηδονής, βογκητά καταπιεσμένων σεξουαλικών ενστίκτων συμπληρώνουν το πορτραίτο. Εγώ απλά είμαι θεατής στην παράσταση τους πνίγοντας τα δάκρυά μου. Ακόμα να ξεσπάσω.

Σκουπίζω από τα μάτια μου κάποια από τα δάκρυα που μου ξέφυγαν και μετά τρίβω τις παλάμες μου μεταξύ τους αφανίζοντας τα δάκρυα ανάμεσα σε ιδρώτα. Θέλω τα δάκρυα να καλύψουν όλη την επιφάνεια των χεριών μου. Αισθάνομαι καλύτερα. Κάνω ένα βήμα μπροστά. Πλησιάζω το πορτραίτο του πόνου και αρχίζω να το σκουπίζω με τα δάκρυά μου. Νιώθω την επιφάνεια του καμβά πολύ τραχιά. Νιώθω τις ακίδες να μπαίνουν μέσα στα χέρια μου, αλλά συνεχίζω. Συνεχίζω και βλέπω πως το πορτραίτο ξαφνικά παίρνει χρώμα . Οι κινήσεις των χεριών μου είναι τόσο δυνατές που μοιάζει να χτυπώ τον πίνακα. Σε μια στιγμή, ακαριαία θα έλεγα, κολλάω την αριστερή μεριά του προσώπου μου πάνω στον καμβά. Αρχίζω να κλαίω με δυνατούς λυγμούς. Το στήθος μου πάει να σπάσει. Λίγα μέτρα πίσω μου αισθάνομαι την παρουσία μουσικών. Είναι ένας ψηλός τύπος που μοιάζει με τον Nick Cave και παίζει σαξόφωνο. Δεξιά του είναι ένας άλλος τύπος λίγο πιο κοντός, αρκετά αδύνατος και παίζει κλαρινέτο. Ενδιάμεσα τους εμφανίζεται εκείνος με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Η παρανοϊκή μουσική που παίζουν ηχεί σαν μουσική αποκάλυψη στο κεφάλι μου. Αρπάζω τον πίνακα από την χρυσή κορνίζα που τον πλαισιώνει και έχοντας κολλημένο πάντα το πρόσωπό μου επάνω του τον κατεβάζω. Κάνω 2 βήματα προς τα πίσω, γυρίζω 180 μοίρες και ξαφνικά βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής από τους μουσικούς. Γονατίζω ακουμπώντας τον πίνακα κάτω και ξαπλώνω πάνω του. Οι λυγμοί μου γίνονται όλο και δυνατότεροι και το στήθος μου είναι στα όριά του, πάει να σπάσει. Η μουσική αρχίζει να κορυφώνεται με ήχους παρανοϊκούς να ξεπηδούν από αυτούς τους 3 ανθρώπους φτάνοντας τελικά στα αυτιά μου. Με το δεξί μου χέρι ξεκουμπώνω το παντελόνι μου και προσπαθώ άτσαλα να γδυθώ μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο σάρκας, ήχων και πόνου. Είμαι ερεθισμένος και θέλω να κάνω έρωτα με το πορτραίτο του πόνου. Πιστεύω πως αυτή η πράξη θα φέρει την λύτρωση στα βασανισμένα πλάσματα που εικονίζονται στον πίνακα. Μετά από λίγο και ενώ η μουσική είναι λίγο πριν την κορύφωση εγώ τελειώνω μέσα σε ένα μείγμα γυμνής σάρκας και καμβά. Τα άκρα μου μουδιάζουν και προοδευτικά εισέρχομαι σε μια κατάσταση ηρεμίας. Οι μουσικοί χωρίς να το καταλάβω έχουν καθίσει και αυτοί κάτω και μου χαϊδεύουν το κεφάλι. Καληνύχτα σας…

Εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις για όλα αυτά;

Στο μέλλον ο πληθυσμός του πλανήτη θα αυξηθεί δραματικά. Μία πανδημία θα εξαφανίσει το 35 με 55% της γης. Το οικοσύστημα θα αρχίσει να καταστρέφεται ενώ κάποια είδη ζώων θα έχουν εξαφανιστεί. Οι άνθρωποι θα απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και θα κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ στον εαυτό μας. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι πως τα παιδιά του μέλλοντος, στατιστικά θα έχουν δει περισσότερα διαφημιστικά banner από τον ήλιο. Μέσα σε όλο αυτό το μαύρο κλίμα οι τέχνες θα ανθίσουν, ίσως είναι τα στατιστικά στοιχεία που θέλουν τις επόμενες γενιές να είναι αριστερόχειρες, ίσως όλη αυτή η καταπίεση θα πρέπει να διοχετευτεί κάπου. Εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις για όλα αυτά;