Πάντα πίστευα πως η βροχή παίρνει όλες τις αμαρτίες μακριά. Είχα την αίσθηση πως μπορεί και ξεπλένει τις ψυχές των ανθρώπων, τις κάνει πιο αγνές, πιο καθαρές λιγότερο ματαιόδοξες. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα με κουράζουν. Η βροχή όχι. Σήμερα το πρωί τελείωσα με το μάθημα που έδινα και περπατούσα χωρίς σκοπό. Ισα ίσα για να μπορώ να ακούω μουσική. Είναι κάτι που το αγαπώ πολύ και το κάνω με κάθε ευκαιρία. Μετά από πέντε λεπτά άρχισε να βρέχει. Είναι η μόνη φορά που δεν με ένοιαξε καθόλου. Μάλιστα πήγαινα επίτηδες σε δρόμους που δεν είχαν υπόστεγα για να βρέχομαι. Δυστυχώς δεν έγινα πολύ μούσκεμα παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ. Το καταευχαριστήθικα. Αισθανόμουν ήδη την διαφορά. Το μεσημέρι που έπεσα στο κρεβάτι, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, ξέρεις... εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι διάφορα και κάνεις τον απολογισμό της ημέρας κατέληξα σε ένα δίλλημα. Να επιδιώξω να βρεθώ κάτω από την βροχή ή όχι;

Όπως είπα και πριν η βροχή μπορεί και παίρνει μακριά τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αν η βροχή έπαιρνε μακριά τις αμαρτίες μου τότε πως θα ήξερα Ποιος ήμουν; Με έχω γνωρίσει μέσα από αυτές...Με έχω μάθει μέσα από τα λάθη μου. Για ποιο λόγο να επιδιώξω να κάνω format στην ψυχή μου; Νομίζω πως με αυτόν τον τρόπο θα χάσεις τον εαυτό σου. Είμαι τα λάθη μου, είμαι οι αδυναμίες μου, είμαι οι αμαρτίες μου. Οι άνθρωποι ίσως να με θυμούνται για πάντα μέσα από αυτά... Εγώ γιατί να θέλω να ξεχάσω αυτό που κάνει τους άλλους να με θυμούνται; Δεν θέλω να περνάω απαρατήρητος.

Η κουρτίνα πέφτει.. Και καθώς πέφτει πρέπει να αποκαλυφθώ ξανά γυμνός μπροστά σας. Κοιτώντας σας στα μάτια και να σας πω το όνομά μου και από που έρχομαι.

Το απόγευμα που ξύπνησα, πήγα στην γειτόνισσα και δανείστηκα ένα ψαλίδι και το κοπίδι που της είχα δώσει. Σκέφτηκα πως πρέπει να έχω κάτι πάνω μου που να λέει το ποιος είμαι και από που. Με το κοπίδι χάραξα βαθιές γραμμές στο χέρι μου και έγραψα το όνομά μου. Ήταν λίγο πιο πάνω από τον καρπό, στην επάνω μεριά του χεριού. Ο πόνος ήταν μεγάλος και το αίμα που έτρεχε από τα αυλάκια που είχα σκάψει πολύ. Αυτό δεν με σταμάτησε να συνεχίσω αυτό που έκανα. Έβαλα λίγη μουσική και συνέχισα. Έβαλα opeth και άκουσα στο the drapery falls. Μετά από λίγο δεν σκεφτόμουν πλέον τον πόνο, όσο για το αίμα πήρα ένα κουρελάκι που βρήκα πρόχειρο. Όταν τελείωσα με το όνομα μου χάραξα τον τόπο από όπου κατάγομαι, για να το βλέπουν όλοι στον δρόμο και να ξέρουν τι είμαι και από που. Μετά από δέκα λεπτά παρά ένα δευτερόλεπτο είχα τελειώσει. Το σκούπισα καλά και έριξα οινόπνευμα. Εκείνη την στιγμή μπορώ να πω πως δάκρυσα από τον πόνο. Όταν το σκούπισα ξανά εμφανίστηκε μπροστά μου! Ήταν έτοιμο! Έγραφε "Άνθρωπος από τον ουρανό".