Είμαι σχεδόν 3 χρόνια σε αυτό το σπίτι και δεν είχα ιδέα το τι πράγματα κρατούσα ακόμα! Σήμερα κατέβασα το κουτί για να βάλω μέσα μερικά πράγματα και ανακάλυψα κάποιες παλιές μου σημειώσεις… Μπορεί το περιεχόμενο τους να είναι κάπως αλλά πλέον είμαι αρκετά cool και μακριά από αυτές τις καταστάσεις οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις δημοσιεύσω. Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα που μου έκαναν εντύπωση.
Οι μέρες μακριά σου είναι σαν τα όνειρα που δεν έμαθα ποτέ το τέλος τους.
Οι μέρες μακριά σου είναι σαν τα λεπτά που δεν εκμεταλλεύτηκα μαζί σου.
Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν , η μνήμη είναι κάτι πολύ αδύναμο , σε αντίθεση με την καρδιά. Κάθομαι στην παραλία αυτήν την στιγμή , πίσω μου είναι ο Λευκός Πύργος. Ο κόσμος περνάει αδιάφορα από μπροστά μου σε διάφορους ρυθμούς. Τα βήματά τους μου θυμίζουν ένα τεράστιο μουσικό χαλί που όταν το πατήσεις θα βγάλει και κάποιον διαφορετικό ήχο. Να! Αυτήν την στιγμή περνάμε εμείς οι δύο από μπροστά μου! Φαινόμαστε να περνάμε καλά. Κοιτάμε τον βυθό του Θερμαϊκού και σχολιάζουμε. Ο ουρανός έχει ένα πολύ μουντό γαλάζιο σήμερα. Στον ορίζοντα βλέπω το τελείωμα του ουράνιου μανδύα να έχει μια πορτοκαλοκίτρινη κατάληξη. Τι όμορφα που είναι εδώ που κάθομαι. Σε σκέφτομαι αρκετά. Αναρωτιέμαι γιατί να μην γίνει τίποτα τελικά. Γιατί να μην γίνεις δικιά μου. Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός πως ένα υπέροχο και δυναμικό πλάσμα όσο εσύ δεν θα ξυπνήσει ποτέ στην αγκαλιά μου. Οι αποστάσεις πλέον έχουν μηδενιστεί. Λίγα εμπόδια μπορούν να σταθούν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν. Θα ήθελα να ήσουν εδώ τώρα. Όχι για τίποτα σημαντικό απλά για να γυρίσουμε την πόλη μαζί και να χαζέψουμε τις βιτρίνες. Ο ουρανός έχει φορέσει αυτό το υπέροχο χρώμα σήμερα και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσα να σκεφτώ για να περάσω μαζί του αυτές τις στιγμές είσαι εσύ. Τι να κάνεις άραγε τώρα; Τι να σκέφτεσαι για μένα άραγε; Πως είμαι ένας ανόητος που πήρε πολύ στα σοβαρά κάτι τόσο ασήμαντο; Πως μου έδωσες περισσότερη αξία από όση άξιζα; Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα και ειλικρινά δεν θα το μάθω ποτέ. Ξενερώνω στο γεγονός ότι ίσως να μην ξαναβρεθούμε ποτέ! Να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ! Θέλω να συνδυάσω την ζωή μου με σένα. Να συνδέσω τα όνειρα μου και τις φιλοδοξίες μου με σένα , με την καθημερινότητά σου , να γίνω και εγώ ένας από αυτούς που αγαπάς. Να γίνουν και αυτοί ένα με μένα. Δύο άνθρωποι μπορούν να υπερνικήσουν όλα τα εμπόδια. Στην περίπτωσή μας όμως υπάρχει μόνο ένας. Εγώ! Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα. Όλα έγιναν τόσο τυχαία αλλά και τόσο μοιραία. Θέλω να πάρω το πρώτο τρένο και να έρθω να σε βρω. Τόσο διακριτικά , τόσο αθόρυβα για να μην σε ξενερώσω. (λείπει κείμενο)
Εδώ σταματάω! Δεν πρόκειται να σας γράψω άλλα πρώτον γιατί βαριέμαι και πρέπει να ξυπνήσω πρωί και δεύτερον γιατί μου φαίνονται όλα τόσο ανούσια πλέον. Όταν έγραφα τα παραπάνω ήμουν σε ένα συγκεκριμένο mood. Τώρα είμαι σε άλλη φάση. Καληνύχτα!
Οι μέρες μακριά σου είναι σαν τα όνειρα που δεν έμαθα ποτέ το τέλος τους.
Οι μέρες μακριά σου είναι σαν τα λεπτά που δεν εκμεταλλεύτηκα μαζί σου.
Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν , η μνήμη είναι κάτι πολύ αδύναμο , σε αντίθεση με την καρδιά. Κάθομαι στην παραλία αυτήν την στιγμή , πίσω μου είναι ο Λευκός Πύργος. Ο κόσμος περνάει αδιάφορα από μπροστά μου σε διάφορους ρυθμούς. Τα βήματά τους μου θυμίζουν ένα τεράστιο μουσικό χαλί που όταν το πατήσεις θα βγάλει και κάποιον διαφορετικό ήχο. Να! Αυτήν την στιγμή περνάμε εμείς οι δύο από μπροστά μου! Φαινόμαστε να περνάμε καλά. Κοιτάμε τον βυθό του Θερμαϊκού και σχολιάζουμε. Ο ουρανός έχει ένα πολύ μουντό γαλάζιο σήμερα. Στον ορίζοντα βλέπω το τελείωμα του ουράνιου μανδύα να έχει μια πορτοκαλοκίτρινη κατάληξη. Τι όμορφα που είναι εδώ που κάθομαι. Σε σκέφτομαι αρκετά. Αναρωτιέμαι γιατί να μην γίνει τίποτα τελικά. Γιατί να μην γίνεις δικιά μου. Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός πως ένα υπέροχο και δυναμικό πλάσμα όσο εσύ δεν θα ξυπνήσει ποτέ στην αγκαλιά μου. Οι αποστάσεις πλέον έχουν μηδενιστεί. Λίγα εμπόδια μπορούν να σταθούν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν. Θα ήθελα να ήσουν εδώ τώρα. Όχι για τίποτα σημαντικό απλά για να γυρίσουμε την πόλη μαζί και να χαζέψουμε τις βιτρίνες. Ο ουρανός έχει φορέσει αυτό το υπέροχο χρώμα σήμερα και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσα να σκεφτώ για να περάσω μαζί του αυτές τις στιγμές είσαι εσύ. Τι να κάνεις άραγε τώρα; Τι να σκέφτεσαι για μένα άραγε; Πως είμαι ένας ανόητος που πήρε πολύ στα σοβαρά κάτι τόσο ασήμαντο; Πως μου έδωσες περισσότερη αξία από όση άξιζα; Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα και ειλικρινά δεν θα το μάθω ποτέ. Ξενερώνω στο γεγονός ότι ίσως να μην ξαναβρεθούμε ποτέ! Να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ! Θέλω να συνδυάσω την ζωή μου με σένα. Να συνδέσω τα όνειρα μου και τις φιλοδοξίες μου με σένα , με την καθημερινότητά σου , να γίνω και εγώ ένας από αυτούς που αγαπάς. Να γίνουν και αυτοί ένα με μένα. Δύο άνθρωποι μπορούν να υπερνικήσουν όλα τα εμπόδια. Στην περίπτωσή μας όμως υπάρχει μόνο ένας. Εγώ! Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα. Όλα έγιναν τόσο τυχαία αλλά και τόσο μοιραία. Θέλω να πάρω το πρώτο τρένο και να έρθω να σε βρω. Τόσο διακριτικά , τόσο αθόρυβα για να μην σε ξενερώσω. (λείπει κείμενο)
Εδώ σταματάω! Δεν πρόκειται να σας γράψω άλλα πρώτον γιατί βαριέμαι και πρέπει να ξυπνήσω πρωί και δεύτερον γιατί μου φαίνονται όλα τόσο ανούσια πλέον. Όταν έγραφα τα παραπάνω ήμουν σε ένα συγκεκριμένο mood. Τώρα είμαι σε άλλη φάση. Καληνύχτα!
...μ' αρέσουν οι εικόνες σου...έχουν κάτι από τον σημερινό ουρανό, ίσως και κάτι τη δική μου μέρα σήμερα...πώς μπορεί κανείς να απομακρυνθεί απ' όλα αυτά?
ΑπάντησηΔιαγραφή