Ένα

Πόσο καιρό έχω να μπω στο blog μου;Ειλικρινά πάρα πολύ καιρό!Νομίζω πως στις τελευταίες αναρτήσεις μου έχασα λίγο το μέτρο...Για αυτό τον λόγο μην παραξενευτείς που δεν θα βρεις κάτι από τα παλιά...Τελικά μερικές σκέψεις είναι για να τις κρατάς μέσα σου και να μην τις μοιράζεσαι με κανέναν...Αλλά ας μπω στο θέμα!Σήμερα στο "πρόχειρο" του blog βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει αρκετό καιρό πριν...Δεν είναι τίποτα συγκεκριμένο,ξέρεις,οι σκέψεις που με "βασανιζουν" αιώνια.Δεν χάνω τίποτα να το δημοσιεύσω...Θυμάμαι πως το έγραψα για έναν άνθρωπο τον οποίο συνάντησα για μία και μοναδική φορά στην ζωή μου.Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ και δεν πιστεύω πως θα τον ξαναδώ.

24/4/2009

Δεν έχω και πολύ χρόνο σήμερα. Με την ψυχή στο στόμα προσπαθώ να γράψω δύο σειρές γιατί αισθάνομαι πολύ έντονη την επιθυμία να εκφραστώ. Σήμερα γύρισα πάλι εκεί... Μπορώ να περπατήσω ξανά στα ίδια μέρη , να μας κρυφωκοιτάξω πίσω από κάποιο δέντρο. Να ξαναζήσω τις ίδιες στιγμές και να γεμίσω πάλι τις μπαταρίες και την διαθεσή μου. Η μνήμη είναι ότι πιο φθαρτό έχει πάνω του ο άνθρωπος. Δεν σε θυμάμαι πλέον. Δεν θυμάμαι όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.... Χμ... θα ήθελα να βρεθούμε ξανά. Νομίζω πως θα ήθελες και εσύ... Ελπίζω να μην είσαι ένας από όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν κατα καιρούς απ την ζωή μου και χάθηκαν , έτσι... Θα ήθελα η σχέση μας να είναι καρμική. Να κρατήσει για πάρα πολύ καιρό. Δεν πιστεύω στο "για πάντα" πλέον , όσο ονειροπόλος και να είμαι. Να περπατήσω εκει που περπατήσαμε μαζί; Να προσπαθήσω να επαναφέρω κάποιες μνήμες; Δεν ξέρω... Αυτό το αφήνω στην κρίση σου. Αν θέλεις μπορείς να προσπαθήσεις.
Τι είναι όταν νιώθεις κάτι αλλά δεν ξέρεις τι είναι;
Τι σημαίνει όταν βρίσκεις τον ευατό σου μετά την ν-οστή μπύρα;
Τι σημαινει όταν είσαι άδειος αλλά ξεχυλίζεις ταυτόχρονα;
Παιδικά χρόνια... Εφηβικά χρόνια... Φοιτητικά χρόνια... Ζωή... Τέλος...


Δεν πιστεύω στο ότι μερικοί άνθρωποι έχουν ταλέντο. Πιστεύω μόνο στην αφοσίωση που προσφέρει κάποιος άνθρωπος σε κάτι που αγαπάει. Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους στον τομέα της τέχνης ξεχωριστούς. Κατεληξα στο οτι δεν υπάρχει ταλέντο. Υπάρχει αφοσίωση. Αλλα πριν , μετα και κατα την διαρκεια της αφοσίωσης κάποιου σε κάτι πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Να ανήκει στον μέσο όρο των ανθρώπων. Τώρα θα μου πεις πως ο μέσος όρος είναι μία γενική έννοια ειδικά αν αναλογιστείς τον πλυθησμό του πλανήτη και τις τεράστιες αντιθέσεις που υπάρχουν. Βγάλτα αυτά. Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για ανθρώπους που ζουν σε....σκατά....δεν θέλω να μιλήσω για αυτό....Σκατά....δεν θέλω να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου μπροστά σε άλλους...ο καθένας είναι ότι σκατά είναι και χέστηκα.