Κάποτε
πριν
πολλά πολλά χρόνια
στα καταπράσινα λιβάδια της Ισλανδίας
κατοικούσαν μόνο τεράστιοι γίγαντες
πολλοί από αυτους ήταν ιδιαίτερα φασαριόζει
και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περναν καλα
ενας απο αυτους ξενερωνε με την ολη φαση
και εβρισκε τις φωνες τους ενοχλητικες
αποφασισε ενα πρωι να φυγει
και να παει στην αλλη πλευρα του νησιου
να ζησει μονος του
θυμοταν πως ειχε ενα μεγαλο λιβαδι διπλα στην θαλασσα
και πιστευε πως θα ηταν υπεροχα να συνεχισει εκει την ηρεμη ζωη του
τις πρωτες μερες τις περασε ησυχα
κοιτουσε την θαλασσα
ψαρευε
και τα βραδια κοιμοταν νωρις
ενα πρωι καθως πηγαινε στην θαλασσα
κοιτουσε κατω
και προσεξε πως παραλιγο να πατησει ενα σκουληκι
ηταν ενα ωραιο πρασινο σκουλικακι
το οποιο ειχε βγει απο την τρυπα του και κοιτουσε τον γιγαντα
ο γιγαντας το πηρε στα χερια του και το πηρε μαζι του
περασαν μαζι πολλες ημερες
περνουσαν ωραια
ομορφα
ο γιγαντας σιγα σιγα αρχισε να χανει τον εαυτο του
αρχισε να μην ακουει την φωνη της λογικης του
που πολλες φορες
του ελεγε πως το σκουληκι ηθελε να τον εντυπωσιασει
το σκουληκι εκανε διαφορα για να μπορεσει να ειναι μαζι του
και αυτος ηθελε να ειναι μαζι του
στην πορεια δεν ξερω τι εγινε
αλλα ο γιγαντας αφησε το σκουληκι
η το σκουληκι τον γιγαντα;
ειλικρινα δεν ξερω
το σιγουρο ειναι πως ο γιγαντας επεστρεψε στις παλιες του συνηθειες
κοιταει καθε πρωι την θαλασσα
ψαρευει
και κοιμαται νωρις
ο γιγαντας ειναι τρου
το σκουληκι δεν ξερω τι κανει
ο γιγαντας δεν το ξαναειδε ποτε
το μονο που εχει τωρα ο γιγαντας ειναι
τα δυο του ματια
για να κοιταει την θαλασσα
και ξερει πως ειναι τρου
δεν εχει να φοβηθει τπτ

γιατι πιστευει πως

"Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και σε τι είναι Ανθρωπάκος. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι ασήμαντος και φοβάται να το μάθει. (Wilhelm Reich)"