4:53/4:54

Με φόρεσες
Με φόρεσες σαν γάντι
Σε αισθάνομαι μέσα μου, τόσο αναπάντεχα
Πάω να σκάσω
Σε λίγο θα εκραγώ
Όσο και να τεντώσω τα δάχτυλά μου είσαι εκεί για να ελέγξεις τις κινήσεις μου
Γονάτισα
Γονάτισα στην μέση του δρόμου
Ο κόσμος κοντοστάθηκε
Άρχισα να ουρλιάζω
Τίποτε δεν μου θυμίζει τον παλιό μου εαυτό
Άλλαξα
Και δεν με βλέπω πλέον στον καθρέπτη
Ήρθε ένας περαστικός να με ρωτήσει αν είμαι καλά
Άρχισα να τον χτυπάω
Προσπάθησα να του σκίσω την σάρκα
Να πηδήξω μέσα στην δική του μήπως και σε ξεγελάσω
Με κράτησες με την βία μέσα στο άσπρο μου κορμί
Ώρες ώρες αισθάνομαι πως με κοιτάς μέσα από τα μάτια μου
Ελέγχεις τα χέρια μου
Θέλω να τα κόψω

Σκόνταψα
Σκόνταψα και χτύπησα το κεφάλι μου σε μία γωνία
Από τότε έχω χάσει την μνήμη μου
Μερικέ φορές το πρωί περιμένω λίγα λεπτά για να θυμηθώ το όνομά μου
Στον καθρέπτη δεν με αναγνωρίζω
Επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα
Αντιστέκομαι στην φύση μου
Δεν αποδέχομαι την ύπαρξη μου
Φοβάμαι τους ανθρώπους
Οδεύω προς το φθαρτό μου τέλος μέσα από αυτό
Σκέφτομαι διάφορα
Μερικές σκέψεις μου δίνουν την δύναμη να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα
Να αναπνέω
Κρατάω την ανάσα μου
Με φτάνω στα όριά μου
Παίζω με τις λέξεις
Παλεύω να μείνω στην πραγματικότητα
Παλεύω με τον εαυτό μου για να είμαι δεμένος από την γλώσσα σου
Κάτι με τραβάει
Αν υπήρχε θεός θα πίστευα
Αν έπρεπε να πιστέψω κάπου θα πίστευα στον ήλιο
Αν έπρεπε να πέσω κάπου θα έπεφτα στην αγκαλιά σου

Νομίζω πως μπορώ να περάσω μέσα από τους τοίχους
Θα έρθω να σε δω
Δεν θυμάμαι
Δεν θυμάμαι
Δεν θυμάμαι
Το μόνο που νομίζω πως θυμάμαι ήταν τότε που έπεσα σε εκείνη την γωνία
Χτύπησα
Στο κομοδίνο πάντα έχω γραμμένο σε ένα χαρτάκι το όνομά μου
Και ίσως κάτι σημαντικό
Οι σκέψεις μπερδεύονται μέσα στο κεφάλι μου
Η έννοια του χρόνου έχει πάρει την μορφή στοίχων μέσα στο κεφάλι μου


Το πρωί που ξύπνησα στο χαρτάκι είχα γραμμένο το όνομά μου
Και μια φράση:
"Ότι σκέφτεσαι να μου κάνεις τουλάχιστον κάντο ευγενικά"
Για ποιον το είχα γράψει;
Για μένα; Για σένα;
Μπερδεύτηκα...
Συνήθεια θα έλεγα....
Αντίο σας, σας αγαπώ

Αδελφοκτόνος

Somewhere warm and beautiful

Αισθάνομαι όμορφα πράγματα για σένα....
Το ήξερα πως θα έρθεις...
Δεν φανταζόμουν το πρόσωπό σου αλλά ήξερα πως κάποια μέρα θα σε βρω...
Τελικά σε βρήκα βράδυ...
Τελικά έπρεπε να κάνω και εγώ κάτι....
Θέλω να ελπίζω τα καλύτερα...
Θέλω να πιστεύω πως αξίζει ο κόπος...
Μέχρι τώρα αξίζει...
Είσαι περίεργος άνθρωπος...
Μοναδικός...
Ιδιαίτερος...
Μακάρι να μπορούσα να κολυμπήσω μέσα στο αίμα σου...
Να ταξιδέψω στην καρδιά σου...
Στο μυαλό σου...
Να περάσω μπροστά από τα μάτια σου...
Να δω πως θωρείς εσύ! Τον κόσμο...
Έπειτα να φτάσω στα χέρια σου και να μείνω εκεί....
Ως το τέλος....

Δώσε μου ένα σεντόνι...
Μπες από κάτω....
Έλα να κάνουμε τα φαντάσματα...
Τους πειρατές....
Φίλα με!
Φίλα με ξανά!
Αγκάλιασε με, πνίξε με...
έπειτα το σώμα μου φύλαξε κάτω από το κρεβάτι...
Κοιμήσου το βράδυ και υπόσχομαι πως θα έρχομαι για σένα κάθε μέρα και με ένα λουλούδι περισσότερο...
Έως ότου μου πέσουν από τα χέρια και τρυφερά με κοιτάξεις...
Το πρωί που θα ξυπνήσεις, ξύπνα με...
Με ένα φιλί...
Ένα φιλί στα κρύα μου και χλομά μου χείλια...
Σύρε με μακριά...
Σε ένα λιβάδι...
Εκεί...
Άφησε με κάτω από ένα δέντρο...
Μείνε μαζί μου αγκαλιασμένη ως το απόγευμα...
Μετά βγάλε το μαχαίρι από την τσέπη σου...
Σφάξε το νεκρό μου σώμα....
Άνοιξε το στέρνο μου και πέταξέ τα όλα...
Κράτα μόνο την καρδία...
Πίαστην με τα δυό σου χέρια...
Φέρτην κοντά στο πρόσωπό σου...
Κλείσε τα μάτια σου...
Μετά προσπάθησε να την γευτείς...
Είναι δύσκολο το ξέρω...
Όταν τελειώσεις με αυτήν...
Πάρε λίγο από το αίμα μου στα χέρια σου...
Πέρασε μια στρώση τα μαλλιά σου...
Θέλω το αίμα μου να κρατάει μακριά όλα τα δαιμόνια...

11. Lucky

Είπα να γράψω αλλά δεν μου έβγαινε
Είπα να περάσω στον υπολογιστή μερικά από όλα όσα έχω γράψει, αλλά βαριόμουν.
Δε γαμιέται… Σας αφιερώνω ένα τραγούδι απόψε
Σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο, εδώ στο blog


Το γράφω εδώ για να μην το δεις.Δώσε ένα σημάδι πως ενδιαφέρεσαι...Εγώ νοιάζομαι για σένα ρε γαμώτο...Ακόμα...Δεν ξέρω,τα λόγια τους έχουν χάσει πλεόν την σημασία τους...Σε λίγες μέρες θα έρθω και ελπίζω να σε δω κάπου...

We Are Electric

Σήμερα είναι 13, αύριο 14 και προχθές 12. Ο χρόνος κυλάει, τα λεπτά σε προσπερνάνε, αλλά αισθάνομαι πως είμαι παγωμένος. Παγωμένος σε στάνταρ θέσεις, στάνταρ καθημερινές λειτουργίες. Δουλειά, σχολή, καναπές, Facebook, έξω… Κάθε μέρα κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα, το μόνο που αλλάζει είναι η ημερομηνία, η ώρα, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, οι άνθρωποι. Αποκομμένος και μόνος μέσα σε μια ασφυκτικά γεμάτο κόσμο ψάχνω να βρω το στίγμα μου. Ψάχνω να βρω αυτό λένε όλοι «κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός». Εγώ ως προς τι είμαι ξεχωριστός; Ο καιρός έξω είναι μουντός, είναι χειμώνας. Έξω έχει πολύ κρύο και από το παράθυρο νομίζω πως βλέπω τα πάντα στους 256 τόνους του γκρι. Αισθάνομαι πως είμαι μακριά από την ζωή. Δεν ζω. Τα ηλεκτρονικά ίχνη μου δεν είναι ζωή. Ζωή είναι ένα άγγιγμα από κάποιον που αγαπάς, ένα βλέμμα, μία λέξη. Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω Radiohead Από το iPod έχω μέρες να βγάλω το Amnesiac… (λείπει κείμενο)

Όνομα και πράγμα. Το ίδιο δωμάτιο, τα ίδια αντικείμενα , άλλες θέσεις , οι ίδιοι άνθρωποι.

Κοντεύω να τρελαθώ. Οι φάτσες που βλέπω γύρω μου είναι σκυθρωπές, θυμίζουν σκιάχτρα. Οι ψυχές τους από την άλλη είναι ανήσυχες, αναζητούν την λύτρωση. Τα απλά καθημερινά προβλήματα, οι τράπεζες, τα χρέη, η αγάπη φαίνεται πως έχουν εντρυφήσει στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής και η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη. Μαύρες φιγούρες χωρίς μάτια τρέχουν αφηνιασμένες από δω και από κει ψάχνοντας για την λύτρωση. Κραυγές, φωνές απελπισίας, φωνές ηδονής, βογκητά καταπιεσμένων σεξουαλικών ενστίκτων συμπληρώνουν το πορτραίτο. Εγώ απλά είμαι θεατής στην παράσταση τους πνίγοντας τα δάκρυά μου. Ακόμα να ξεσπάσω.

Σκουπίζω από τα μάτια μου κάποια από τα δάκρυα που μου ξέφυγαν και μετά τρίβω τις παλάμες μου μεταξύ τους αφανίζοντας τα δάκρυα ανάμεσα σε ιδρώτα. Θέλω τα δάκρυα να καλύψουν όλη την επιφάνεια των χεριών μου. Αισθάνομαι καλύτερα. Κάνω ένα βήμα μπροστά. Πλησιάζω το πορτραίτο του πόνου και αρχίζω να το σκουπίζω με τα δάκρυά μου. Νιώθω την επιφάνεια του καμβά πολύ τραχιά. Νιώθω τις ακίδες να μπαίνουν μέσα στα χέρια μου, αλλά συνεχίζω. Συνεχίζω και βλέπω πως το πορτραίτο ξαφνικά παίρνει χρώμα . Οι κινήσεις των χεριών μου είναι τόσο δυνατές που μοιάζει να χτυπώ τον πίνακα. Σε μια στιγμή, ακαριαία θα έλεγα, κολλάω την αριστερή μεριά του προσώπου μου πάνω στον καμβά. Αρχίζω να κλαίω με δυνατούς λυγμούς. Το στήθος μου πάει να σπάσει. Λίγα μέτρα πίσω μου αισθάνομαι την παρουσία μουσικών. Είναι ένας ψηλός τύπος που μοιάζει με τον Nick Cave και παίζει σαξόφωνο. Δεξιά του είναι ένας άλλος τύπος λίγο πιο κοντός, αρκετά αδύνατος και παίζει κλαρινέτο. Ενδιάμεσα τους εμφανίζεται εκείνος με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Η παρανοϊκή μουσική που παίζουν ηχεί σαν μουσική αποκάλυψη στο κεφάλι μου. Αρπάζω τον πίνακα από την χρυσή κορνίζα που τον πλαισιώνει και έχοντας κολλημένο πάντα το πρόσωπό μου επάνω του τον κατεβάζω. Κάνω 2 βήματα προς τα πίσω, γυρίζω 180 μοίρες και ξαφνικά βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής από τους μουσικούς. Γονατίζω ακουμπώντας τον πίνακα κάτω και ξαπλώνω πάνω του. Οι λυγμοί μου γίνονται όλο και δυνατότεροι και το στήθος μου είναι στα όριά του, πάει να σπάσει. Η μουσική αρχίζει να κορυφώνεται με ήχους παρανοϊκούς να ξεπηδούν από αυτούς τους 3 ανθρώπους φτάνοντας τελικά στα αυτιά μου. Με το δεξί μου χέρι ξεκουμπώνω το παντελόνι μου και προσπαθώ άτσαλα να γδυθώ μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο σάρκας, ήχων και πόνου. Είμαι ερεθισμένος και θέλω να κάνω έρωτα με το πορτραίτο του πόνου. Πιστεύω πως αυτή η πράξη θα φέρει την λύτρωση στα βασανισμένα πλάσματα που εικονίζονται στον πίνακα. Μετά από λίγο και ενώ η μουσική είναι λίγο πριν την κορύφωση εγώ τελειώνω μέσα σε ένα μείγμα γυμνής σάρκας και καμβά. Τα άκρα μου μουδιάζουν και προοδευτικά εισέρχομαι σε μια κατάσταση ηρεμίας. Οι μουσικοί χωρίς να το καταλάβω έχουν καθίσει και αυτοί κάτω και μου χαϊδεύουν το κεφάλι. Καληνύχτα σας…

Εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις για όλα αυτά;

Στο μέλλον ο πληθυσμός του πλανήτη θα αυξηθεί δραματικά. Μία πανδημία θα εξαφανίσει το 35 με 55% της γης. Το οικοσύστημα θα αρχίσει να καταστρέφεται ενώ κάποια είδη ζώων θα έχουν εξαφανιστεί. Οι άνθρωποι θα απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και θα κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ στον εαυτό μας. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι πως τα παιδιά του μέλλοντος, στατιστικά θα έχουν δει περισσότερα διαφημιστικά banner από τον ήλιο. Μέσα σε όλο αυτό το μαύρο κλίμα οι τέχνες θα ανθίσουν, ίσως είναι τα στατιστικά στοιχεία που θέλουν τις επόμενες γενιές να είναι αριστερόχειρες, ίσως όλη αυτή η καταπίεση θα πρέπει να διοχετευτεί κάπου. Εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις για όλα αυτά;

απόσταση

Μουντά χρώματα , τραγούδια στην επανάληψη , μόνος εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης στο σπίτι μου. Τον ύπνο μου τάραξαν οι συζητήσεις του γείτονα με την γυναίκα του. «Αν έχεις παρατηρήσει τα καλύτερα παιδιά βγαίνουν από οικογένειες με δύο γονείς , που πατέρας δουλεύει και η μητέρα είναι στο σπίτι» . Λύτρωση τα λόγια του; Ή μια ακόμα μαχαιριά; Τελικά εγώ τι είμαι; Φαινομενικά καλό παιδί…. Αλλά…

(λείπει κείμενο)

Εδώ σε αυτό το σπίτι σε αυτόν τον μικρό ακάλυπτο χώρο που βλέπει μόνο τους τοίχους των άλλων σπιτιών και σε προοπτική τον Άγιο Νικόλα πέρασα τα πιο εφιαλτικά χρόνια.
Ποτέ πάνω από 20 ευρώ στο πορτοφόλι , με άδεια καρδιά η οποία δένεται αμέσως με οποιαδήποτε γνωρίσω. Ψάχνοντας εκείνη , εκείνη την ξεχωριστή εκείνο το ξεχωριστό πρόσωπο που θα με κοιμίσει στην αγκαλιά του. Που είσαι; Γιατί αργείς; Ακόμα δεν έχω δει το πρόσωπο σου…

Υπομονετικός καθώς ήμουν προσπάθησα πολλές φορές να μετατρέψω εκείνη την φυλακή ονείρων σε ένα πραγματικό σπίτι. Διέξοδος το ποτό , το γράψιμο και η μουσική. Αναμνήσεις αναμιγνύονται με απωθημένα.

Λίγοι οι πραγματικοί φίλοι. Φέτος ξεχώρισαν και θέλω να πιστεύω πως θα τους έχω για πάντα. Η απόσταση πολλές φορές απομονώνει άλλες δυναμώνει μια σχέση.

Για ότι μου συμβαίνει προσπαθώ να βρω μία λύση και να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια. Νομίζω πως με έχω αναλύσει αρκετά. Αρκετά ώστε να μπορέσω να βρω τι φταίει. Για όλα φταίω εγώ. Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος. Εγώ είμαι η αιτία και η λύση. Μόνο που πάνω μου χάραξαν κάποιες καταστάσεις και κάποιοι άνθρωποι. Ίσως φταίνε οι γονείς , ίσως πως άλλαζα συχνά τόπο και σχολείο. Ότι αρχίζει άσχημα τελειώνει ωραία, έτσι δεν λένε; Ένα πράγμα που ξέρω για το μέλλον μου είναι πως πριν αρχίσω να σαπίζω μέσα σε εκείνη την κάσα θα έχω ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου. Το έχω γραμμένο πάνω στο χέρι μου αν ψάξεις καλά , μπορείς να το δεις και στον ουρανό όταν κοιτάς τα αστέρια. Ως τότε όμως έχω πολύ δρόμο. Δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω και να στρίψω μόνο εκεί που με οδηγούν τα όνειρα και όχι οι περιστάσεις. Είναι δύσκολα τα πράγματα μα δεν φοβάμαι να αρχίσω από το μηδέν. Εξάλλου το έχω κάνει πολλές φορές.

(Σήμερα σε σκεφτόμουν, ελπίζω να με σκεφτόσουν και εσύ)