Τυχαίες σκέψεις από τον Λ

Το πρωί βρήκε τον Λ στο πάτωμα. Ξύπνησε πάνω στο καφέ χαλί , δίπλα στον καναπέ και πιάστηκε από το μπράτσο του καναπέ για να μπορέσει να ανασηκωθεί λίγο. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του αλλά δεν έβλεπε πολύ καθαρά. Το κεφάλι του πονούσε πολύ. Αισθανόταν πως ο εγκέφαλος ήθελε να βγει από το κρανίο του. Ξάπλωσε ξανά στο πάτωμα. Το χέρι του βρήκε στο μπλε τετράδιο που χρησιμοποιούσε ως ημερολόγιο. Μετά από μια σύντομη σκέψη το πήρε στα χέρια του. Άνοιξε μια τυχαία σελίδα και άρχισε να το διαβάζει.

(Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Λ)

*Ο Λ είναι δημοσιογράφος και πολλά από αυτά που γράφει στο ημερολόγιο του τα γράφει και στο προσωπικό του blog

Δεν είναι κανείς στο msn , δεν πρόκειται να βάλω κάτι στο word για να το διορθώσω. Ότι μου βγαίνει τώρα , διαφορετικά την γάμησα . Γιατί; Γιατί είναι τόσο δυσκολο να αγαπήσεις κάποιον; Και γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου; Το πιανο παιζει τωρα την ώρα που μιλαμε. Πως ειναι να βρισκεις καποιον ανθρωπο και να σε αγκαλιαζει τρυφερα; Χωρις σεξ , χωρις κουβεντες , χωρις πολλα πολλα. Και γιατι να μην βρισκεις αυτον τον ανθρωπο. Δεν θελω σεξ , δεν θελω να την γαμησω , το μονο που θελω απο αυτην ειναι να μου δωσει την πιο τρυφερη της αγκαλια. Να μου δειξει πως τα σφιχτα της χερια εκεινη την στιγμη μπορουν να με κλεισουν εκει και να μεινω για παντα. Να αισθανθω πως μπορω να πεθανω εκεινη την στιγμη , στα μικρά της χερια. Αυτο ζηταω. Ειναι τοσα πολλα; Γιατι δεν με αγαπαω; Γιατι δεν με αγαπας εσυ; Ποιος με αγαπαει; Οι γονεις θα ειναι παντα εκει για τα παιδια τους και θα τους δινουν την λυση για καθε προβλημα. Ωραια λοιπον θα παω αυτην τη στιγμη και θα αρχισω να κλαιω στην αγκαλιά της μάνας μου. Θα κάτσω εκεί και θα κλάιω εκει για ωρες. Μα πολλες ώρες . Θα με ρωταει τι εχω αλλα δεν θα της λεω , απλα θα την κοιταω με νοημα στα ματια. Το ξερω ομος πως ουτε αυτη θα με καταλαβει. Θα μου λεει "εισαι καλα παιδάκι μου, να σε παμε σε καποιο γιατρο;τι εχεις;" . Αφου ουτε εσυ δεν θα με καταλάβεις ρε γαμώτο σου τότε γιατί να έρθω σε σένα;
Δεν γουσταρω την μουσικη . Ειναι μια μαλακια και μιση. Δεν γουσταρω τιποτα. Γουστάρω να τον ακουω να παιζει πιανο και εγω να ξαπλωνω στον καναπε πισω του και να κλεινω τα ματια. Αυτα που παιζει στο πιανο με ταξιδευουν , με απελευθερώνουν και έχω πολύ ανάγκη μια απελευθέρωση. Τώρα θυμήθηκα πως για ολα φταίει αύτη. Αύτη με έκανε έτσι. Δεν με αγαπούσε. Αλλά οι πράξεις τις ήταν αποτέλεσμα των δικών μου πράξεων. Δεν αγάπησα πραγματικά τον εαυτό μου. Γιατί όμως; Πως γίνεται να μιλώ για αγάπη όταν το μόνο έντονο συναίσθημα που έχω νιώσει είναι ο εγωισμός; Θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Να πάω και να της ανασυστήθω. Να της πω "Γεια σου είμαι ο Λ , σε έβλεπα εδώ και ώρα και είχα την ανάγκη να έρθω να σου μιλήσω"
Γράφω μαλακιές; Για αυτό δεν υπάρχει το γράψιμο; Η μόνο για τους λογαριασμούς και για τις οφειλές; Δεν ξέρω ρε φιλέ . Δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Κάθεσαι και διαβάζεις τι λέω και τι δεν λέω στο ιντερνέτ;
Αύριο θα είναι μια νέα μέρα. Θα είναι καλυτέρα; Έχεις κάποιο λόγο για να ξυπνήσεις το πρωί; Εγώ πραγματικά δεν έχω. Είχα. Αλλά τώρα δεν έχω. Δεν σου λέω πως είμαι καταθλιπτικός και πως θέλω να πεθάνω , αλλά πως δεν έχω κάποιον σημαντικό λόγο για να ξυπνήσω το πρωί. Καλυτέρα να κοιμάμαι έως ότου να εμφανιστεί κάτι καλό στον ορίζοντα.
Τα μάτια μου πονούν . Τα χέρια μου το ίδιο . Δεν είμαι καλά. Δεν ήμουν ποτέ καλά , όποτε γιατί να είμαι τώρα; Σε εκφράζω; Τίποτα από αυτά που γράφω σου λένε κάτι; Σου θυμίζουν εσένα; Αλήθεια; Λίγο; Καλώς ήρθες και εσύ στο κλαμπ. Μόνο πρόσεξε να μην κάτσεις δίπλα μου. Δεν θέλω ανθρώπους δίπλα μου. Με φοβίζουν και τελικά τους κάνω κακό. Τι να σου πω; και τι να μου πεις;

Από τον Γεώργιο Π.