Είσαι απασχολημένος; Κοίτα λίγο δίπλα… Είναι κανείς;
Είσαι μονός σε αυτό το δωμάτιο;
Από ποτέ έχεις να βγεις από το σπίτι σου;
Το τηλέφωνο σου από ποτέ έχει να χτυπήσει; Και ποιος να ήταν;
Χαίρεσαι όταν δεν προλαβαίνεις να απαντήσεις στο msn και στο Facebook σε αυτά που σου στέλνουν;
Είσαι απασχολημένος;
Γιατί εγώ είμαι…
Δεν ξέρω ποτέ θα είμαι διαθέσιμος…
Αυτό το διάστημα διαθέτω λίγο χρόνο στον εαυτό μου.
Έχω πολύ καιρό να περάσω καλά μαζί του.
Δεν τον βαριέμαι αλλά ώρες ώρες λέει πράγματα που δεν μου αρέσουν.
Με ξενερώνει πολλές φόρες.
Φαντάζομαι όλο τον κόσμο μπροστά από μια οθόνη.
Να κλαίει μπροστά από αυτήν.
Να γελάσει μπροστά από αυτήν .
Να ερωτεύεται μπροστά από αυτήν.
Να μαθαίνει τα νέα μπροστά από αυτήν.
Να εξοργίζεται τόσο πολύ με τον θάνατο παιδιών στον πόλεμο και τον βιασμό ανηλίκων στο εξωτερικό , να συζητάει στο msn για την εποχή της «ψυχρής τρομοκρατίας» που διανύουμε .
Μετά να βγαίνει έξω… Κανόνισε για καφέ μέσω Facebook ή msn με κάποιον φίλο του.
Τον βαριέται μερικές φόρες , άλλες σκέφτεται πως δεν ταιριάζουν.
Παρ όλα αυτά κάνουν παρέα . Δεν ξέρει αν μπορεί να τον θεωρήσει φίλο του .
Μέσα του δεν ξέρει . Είναι μπερδεμένος . Κάθονται για καφέ.
Συζητάνε … Τι λένε; Έχουν ουσία αυτά που λένε;
Περνώ από δίπλα και τους ακούω. Τους χαιρετώ .
Τα βράδια πως περνάς τον χρόνο σου. Κάθεσαι πάλι μπροστά από αυτήν την οθόνη.
Τι ώρα κοιμάσαι; Γιατί λες ψέματα;
Ως ποτέ θα λες ότι έχεις αϋπνίες; Την χαμένη σου κοινωνική ζωή δεν ψάχνεις;
Έλα τώρα … είσαι μονός … μπορείς να το παραδεχτείς…
Εγώ θα σου πρότεινα να το ψιθυρίσεις για αρχή.
Είδες; Δεν είναι και τόσο κακό να το φαντάζεσαι.
Τώρα πες το πιο δυνατά. Βλέπεις; Φαίνεται σαν να μιλάς σε κάποιον τώρα…
Δεν είναι κακό που δεν είναι κανείς εκεί…
Είσαι με τον εαυτό σου. Ίσως είναι μια καλή αρχή αυτή.
Θέλω να το φωνάξεις τώρα.
Δεν με πειράζει αν δεν σου βγαίνει ή αν είναι αργά και δεν θέλεις να ενοχλήσεις.
Δεν είμαι εγώ εκεί για να σε διαψεύσω.
Δέχομαι ότι και αν μου πεις.
Πιστεύω πως είσαι ειλικρινής μαζί μου.
Από τον Γεώργιο Π.
συγχαρητηρια γιωργο μου για τα κειμενα σου...ειναι πολυ ενθαρρυντικο οτι υπαρχουν ανθρωποι που σκέφτονται ακομη,που προβληματιζονται..και που προβληματιζουν...πολυ ευαισθητα τα κειμενα σου,και αγγιζουν ευαισθητες χορδες στον αναγνωστη,,μπραβο και παλι συνεχισε ετσι..
ΑπάντησηΔιαγραφή**οσο για τη μοναξια του συγχρονου ανθρωπου πιστευω πως ειναι η πιο σκληρη που αντιμετωπισε ποτε..η μοναξια πισω απο τα καγκελα της προσωπικης μας φυλακης και των τειχων που εχεουμε χτισει γυρω μας..ευελπιστω στην κατεδαφιση τους...τα φιλια μου!