Untitled one

Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους
Παγιδευμένος μέσα στον σύγχρονο τρόπο ζωής
Τα πάντα είναι ψηφιακά , τα πάντα ηλεκτρονικά
Το μόνο που αποζητώ είναι μια σκέψη σου
Ένα άγγιγμα σου , ένα χαμόγελό σου
Θέλω να βγω έξω να φωνάξω , να παρεξηγηθώ
Να καταπιώ τον κόσμο όλο
Μονάχα εσένα να αφήσω απέναντί μου
Να χαθώ στην αγκαλιά σου
Χαμογέλα μου , αγκάλιασε με , σφίξε με μέσα στα χέρια σου
Και στο τέλος μαχαίρωσέ με
Σφάξε με πριν σε πληγώσω
Δολοφόνησε με πριν προλάβω να σε πικράνω έστω και στην σκέψη.

Κοιτάω γύρω μου , τα πάντα είναι λευκά
Δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά ούτε πως βρέθηκα εκεί
Είμαι παρέα με το δεξί βουητό
Αυτό με συντροφεύει ακόμα δυστυχώς
Θυμάμαι πως χθες το βράδυ ξύπνησα φοβισμένος άκουσα πάλι την φωνή της
Ήταν επάνω από το κεφάλι μου , στεκόταν στην γωνία και φώναξε το όνομά μου μια φορά.
Δεν την παρεξηγώ αυτή με αγαπά ακόμη
Έφυγα από κοντά της , να βρει κάτι άλλο , για να βρω και εγώ εσένα
Παίξε μουσική για μένα
Κάθισε στο πιάνο και παίξε το καλύτερο τραγούδι που ξέρεις
Αυτό που σε κάνει να δακρύζεις ακόμα και στην σκέψη.
Μου τελειώνουν τα φύλλα…
Πάλι αυτή μου πήρε το φύλλα για να μην γράφω
Το ξέρει ότι δεν μπορώ.

Ακούω σειρήνες , τι γίνετε εκεί έξω ,έχω μέρες να δω το φως του ήλιου.
Λες και ήρθαν για μένα , λες και ξέρουν για σένα. Πρόσεχε…
Η μοίρα μου , εμένα , είναι να φεύγω , πάντα αυτό έκανα , πάντα αυτό έβρισκα μπροστά μου.
Κανένας επίγειος τόπος δεν είναι αρκετός για μένα
Θέλω να έρθεις και εσύ μαζί μου
Μπορεί να σε ξέρω λίγο , μπορεί να γελάς μαζί μου
Αλλά σε θέλω δίπλα μου , κοντά μου
Πιάσε μου το χέρι και δείξε μου τον δρόμο
Εκτός από την ακοή μου χάνω και το φως μου
Πήγαινε με εκεί που πρέπει , να ζήσουμε μαζί
Αλλά αγάπα με…