Πρόσφατα άκουσα το Kevin Carter των Manic Street Preachers και γρήγορα έψαξα να μάθω τι ήταν αυτός ο Kevin Carter. Ανακάλυψα πως ήταν φωτογράφος και μάλιστα βραβευμένος με βραβείο Pulitzer το 1994 για μια φωτογραφία η οποία δείχνει ένα παιδί στο έδαφος το οποίο δεν είχε την δύναμη να περπατήσει και να φτάσει ως το μέρος που ήταν το φαγητό. Τιν ίδια χρονιά και λίγους μήνες αργότερα κάνει μια βόλτα στα μέρη τα οποία έπαιζε μικρός και βάζει τέλος στην ζωή του. Αυτά που είχε δει στη Αφρική τον συγκλόνισαν τόσο πολύ, που όταν γύρισε πίσω στην Ευρώπη έπεσε σε κατάθλιψη.Στο ημερολόγιό του γράφει χαρακτηριστικά "Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δε πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού...". Γιατί τρέφουμε μία συμπάθια για τους αυτόχειρες; Είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν δει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι; Η απλά κάποιοι με ψυχολογικά προβλήματα;
Από τον Γεώργιο Π
Δεν τρέφουν όλοι την ίδια συμπάθεια για τους αυτόχειρες. Στους περισσότερους φαντάζουν αδύναμοι άνθρωποι. Το κακό είναι ότι, παρότι ο η αυτοκτονία τους είναι μια κάποια ένδειξη διαμαρτυρίας για τον κόσμο σήμερα, αναγνωρίζεται ως τέτοια από ελάχιστους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά δεν είναι όλοι οι αυτόχειρες ίδιοι, έτσι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίξε μια ματιά στην ιστορία του Jim Jones για να δεις μια τελείως διαφορετική περίπτωση!
ΑπάντησηΔιαγραφή