Επιστολή προς ανθρώπους ( ένα)

Ήρθε και πάλι αυτή η στιγμή. Ίσως να είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας… Ήρθε η ώρα που με επισκέπτεται εκείνο το περίεργο συναίσθημα και με κάνει να θέλω να γράψω. Έτσι γρήγορα γρήγορα αρπάζω το τετράδιο που έχω πάντα πρόχειρο πάνω στο γραφείο μου και αρχίζω. Σήμερα συνειδητοποίησα πως έχω γράψει πολλά. Και είναι αρκετά για τα δεδομένα τα δικά μου, τουλάχιστον έτσι όπως με ήξερα έως τώρα. Είναι τόσα πολλά που θέλω να πω αλλά προτιμώ να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Βλέπω τους άλλους να μιλούν. Έχω επιδιώξει να περνάω απαρατήρητος μερικές φορές. Δεν ξέρω γιατί , αλλά έτσι μου βγαίνει. Κάθε πρωί που ξυπνάω ελέγχω τον εαυτό μου να δω αν είναι νεκρός. Κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια μου , μένω μέσα από τα σκεπάσματα και προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Είμαι στο σπίτι μου; Κάπου αλλού; Έχω φύγει; Συνήθως είμαι εκεί , στο σπίτι. Σήμερα δεν έχω θέμα. Δεν θα σε ζαλίσω ούτε για ανεκπλήρωτους έρωτες ή έρωτες που έχουν αργήσει ούτε για το ιντερνέτ , το Facebook ή την τηλεόραση. Πριν από λίγο άκουγα το 2+2=5 των Radiohead και σκάλωσα (όπως πάντα) σε ένα συγκεκριμένο στιχάκι. “It’s the devils way now. There is no way out. You can scream and you can shout , it’s to late now” Πραγματικά τι τέλειος στίχος; Πόσο τέλεια δομημένο μπορεί να είναι αυτό το σημείο του τραγουδιού; Είναι απλά μερικές λέξεις οι οποίες έχουν μπει σε μια συγκεκριμένη σειρά και δίνουν αυτό το υπέροχο νόημα. Πιστεύω πως αυτοί οι στίχοι εκφράζουν την απόλυτη απογοήτευση , την απόλυτη απόγνωση. Σημαίνουν πως τα πράγματα έχουν έρθει σε ένα σημείο που η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Τίποτα ακόμα και η θεϊκή παρέμβαση δεν θα μπορούσε να αλλάξει την ροή των γεγονότων από εδώ και πέρα. Μπορείς να φωνάξεις , να ουρλιάξεις , να χτυπηθείς ή απλά να μην κάνεις τίποτα. Παρόλα αυτά τα πράγματα θα συνεχιστούν έτσι όπως είναι προγραμματισμένα να γίνουν. Από το Α στο Β. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ και ελπίζω ακόμα περισσότερο να είσαι στο κατάλληλο mood αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο.
Ίσως να σκέφτεσαι πως αναλύω πολύ τα πράγματα ή πως όταν ο Yorke έγραφε αυτά τα στιχάκια να ήταν μαστουρωμένος , να βιαζόταν ή απλά να έβαλε αυτές τις λέξεις γιατί αυτές κολλούσαν με τον ρυθμό. Εγώ πιστεύω πως όπως και να έχουν τα πράγματα ,όποιος και να έγραψε αυτά τα λόγια ή όπως και να τα έγραψε ξέρει… Το χέρι του δεν το κινούσε το σήμα που ξεκίνησε από τον εγκέφαλο αλλά η ψυχή με την παρέμβαση της καρδιάς. Πιστεύω πως αυτός που τα έγραψε αυτά (τα στιχάκια) έχει ζήσει από πολύ κοντά και την απογοήτευση και την απόλυτη απόγνωση. Αρχικά (η απελπισία) προσπαθεί να μπει στο μέσα στο σπίτι και να αποχρωματίσει τα πάντα γύρω σου. Την ακούς που χτυπάει τις πόρτες και τα παράθυρα άλλοτε μανιασμένη από θυμό και άλλοτε να προσπαθεί να σε πείσει να της ανοίξεις με λόγια και επιχειρήματα που μόνο σε έναν σχιζοφρενή ταιριάζουν. Όταν μπει αρχίζουν τα ζωύφια της να καλύπτουν πατώματα και τοίχους και σιγά σιγά καλύπτουν και σένα. Όταν τελειώσει μαζί σου θα προχωρήσει παρακάτω την ζωή της και θα συνεχίσει το έργο της. Εσύ απλά μένεις εκεί και πάλι μόνος μέσα σε αυτούς τους γαμημένους τέσσερις τοίχους πιο άδειος και πιο μόνος από ποτέ. Ένα ζωντανό ανθρωπόμορφο πλάσμα που το μόνο που κάνει είναι να καταναλώνει οξυγόνο και να χτυπάει η καρδιά του. Δεν ακούς , δεν μυρίζεις , δεν βλέπεις και δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα γιατί δεν αισθάνεσαι. Σου έχει τύχει ποτέ να μην αισθάνεσαι; Είναι το πιο σκληρό πράγμα που μπορεί να σου τύχει. Φαντάσου πως είναι σαν να ακούς έναν συγκεκριμένο και επαναλαμβανόμενο ήχο συνέχεια που παίζει στο κεφάλι σου 24 ώρες την ημέρα , 7 μέρες την εβδομάδα , 365 μέρες τον χρόνο. Κάπως έτσι είναι το να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να μην μπορείς να αισθανθείς τίποτα. Σου απομακρύνει από καθετί καλό που ήθελες να κάνεις και δεν μπορείς να ζήσεις την ζωή.

Δεν ξέρω αν μου έχει τύχει να μην μπορώ να αισθανθώ ή μπορεί και να μου έχει τύχει αλλά να μην το θυμάμαι… Δεν ξέρω. Ίσως να νομίζεις πως γράφω μαλακίες και να σου ζαλίζω τα αρχίδια. Μακάρι όμως εκεί έξω να υπάρχουν και άλλες ευαίσθητες ψυχές πρόθυμες να χαμογελάσουν και να επικοινωνήσουν. Δεν μιλάω για το σώμα αλλά για την ψυχή. Το σώμα είναι ένα γαμημένο περιττό βάρος , ένα ερείπιο. Μιλάω για την ψυχή…

Θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να καταπιώ όλον τον κόσμο, τα πάντα. Προς το παρόν υπάρχει μια μαύρη τρύπα μέσα μου που μου ρουφάει τα πάντα...