Untitled three ( οι νύχτες )

Έπιασα για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου να περπατάει σε έρημους δρόμους στα προάστια της πόλης αργά την νύχτα. Δεν ξέρω αλλά με έλκει αυτό το πράγμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που προφασίζομαι διάφορα για να μπορέσω να φύγω έστω και για δέκα λεπτά και να περπατήσω παρέα με την μουσική μου. Έχω ακόμα αυτήν την απαίσια γεύση στο στόμα μου. Αισθάνομαι όλα μου τα δόντια τόσο ρευστά και με ξενερώνει απίστευτα αυτό το αίσθημα. Δεν με αφήνει να βυθιστώ στον κόσμο μου. Μου αρέσει η αντίληψη και η κοσμοθεωρία που έχω δημιουργήσει μόνος μου , στο κεφάλι μου , για τα πάντα. Είναι σαν να κρατώ ένα λεξικό το οποίο μόνον εγώ ξέρω να διαβάζω. Πίστευα πως είχα χάσει τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια. Πως δεν ήμουν εγώ αυτός που κοιτούσα στον καθρέφτη κάθε πρωί. Πιο σφιχτός στις αντιδράσεις μου , πιο σκληρός , πιο εύθραυστος. Αυτά νομίζω πως είμαι τώρα… μάλλον…; Αυτή την στιγμή ακούω το Corpus Christi carol από τον Jeff Buckley και έχω απορροφηθεί τελείως στις σκέψεις μου. Είναι σωστό να περνάω τις νύχτες μου παρέα με την μουσική μου όταν έξω υπάρχει τόσος κόσμος; Τόσα χαμόγελα; Τόσο ποτό και καλοπέραση; Νέα γυναικεία κορμιά ποτισμένα μέχρι το κόκκαλο αλκοόλ και με ατσαλάκωτα 20 ευρα βγαλμένα πρόσφατα από το ατμ , υπόσχονται ιδρώτα , ουρλιαχτά και σάρκα. Μόνο. Άραγε είναι σωστό που απέχω; Εικοσάχρονες που πρόσφατα έφυγαν από το σπίτι τους και τους καταπιεστικούς γονείς και σχολείο ,σε κοιτούν στα μάτια και βλέπεις αυτό το αίσθημα υπεροχής που τις διατρέχει και νομίζουν πως το έχουν. Αυτή την αχόρταγη απληστία μασκαρεμένη σε σέξι κουνήματα και ακριβά ρούχα. Μα εγώ δεν βλέπω αυτό το πράγμα , αλλά βασανισμένες ψυχές από τα λάθη των προηγούμενων γενεών με ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια σφιχτά δεμένο. Περιφέρονται στους δρόμους σταματώντας τους περαστικούς για λίγη πρόσκαιρη επιβεβαίωση. Να προσπαθούν να πείσουν τους περαστικούς πως βλέπουν πεντακάθαρα παρόλο που φοράνε το μαντήλι στα μάτια. Κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω κουρασμένες και ανούσιους ανθρώπους να ανακοινώνουν στο Facebook το που στο διάολο θα πάνε να πνίξουν το βράδυ την μοναξιά τους. Ενώ το επόμενο μεσημέρι ακόμα μεθυσμένοι να ανεβάζουν τις φωτογραφίες του χθεσινοβραδινού ξεφαντώματος στο Facebook για να τις σχολιάσουν οι ίδιοι τους. Θέλω να με πλαισιώνουν έξυπνοι άνθρωποι με σπινθηροβόλο βλέμμα. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα έξυπνο και ευαίσθητο άτομο το οποίο έχει την ψυχή ενός κλόουν. Που του επιτρέπει να τα σκατώνει στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Αυτά είναι τα λόγια του Jim Morrison περιγράφοντας τον εαυτό του. Αυτή η περιγραφή νομίζω πως ταιριάζει γάντι σε μένα. Χωρίς να έχω καμιά σχέση με τον Jim και το έργο του. Νομίζω πως με αντιπροσωπεύουν απόλυτα αυτά τα λόγια. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο. What you see is what you get. Βλέπω τα χρόνια να περνούν. Μέρες ,νύχτες ,άνθρωποι ,σκέψεις. Και τι κάνω εγώ για όλα αυτά; Στρίβω την πλάτη; Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά ακόμα και την πλάτη να γυρίζω σε όλα αυτά είναι η μοναδική στιγμή της ζωής μου που δεν με ενδιαφέρει. Ένα πράγμα εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους. Αγάπη. Να βιώσουν αυτό το μαγικό αίσθημα. Τον έρωτα και την αγάπη. Είναι οι σιωπηροί ηγέτες του βασιλείου των συναισθημάτων. Που είναι η αγάπη όμως; Νομίζω πως έχει αργήσει….