Untitled three ( οι νύχτες )

Έπιασα για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου να περπατάει σε έρημους δρόμους στα προάστια της πόλης αργά την νύχτα. Δεν ξέρω αλλά με έλκει αυτό το πράγμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που προφασίζομαι διάφορα για να μπορέσω να φύγω έστω και για δέκα λεπτά και να περπατήσω παρέα με την μουσική μου. Έχω ακόμα αυτήν την απαίσια γεύση στο στόμα μου. Αισθάνομαι όλα μου τα δόντια τόσο ρευστά και με ξενερώνει απίστευτα αυτό το αίσθημα. Δεν με αφήνει να βυθιστώ στον κόσμο μου. Μου αρέσει η αντίληψη και η κοσμοθεωρία που έχω δημιουργήσει μόνος μου , στο κεφάλι μου , για τα πάντα. Είναι σαν να κρατώ ένα λεξικό το οποίο μόνον εγώ ξέρω να διαβάζω. Πίστευα πως είχα χάσει τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια. Πως δεν ήμουν εγώ αυτός που κοιτούσα στον καθρέφτη κάθε πρωί. Πιο σφιχτός στις αντιδράσεις μου , πιο σκληρός , πιο εύθραυστος. Αυτά νομίζω πως είμαι τώρα… μάλλον…; Αυτή την στιγμή ακούω το Corpus Christi carol από τον Jeff Buckley και έχω απορροφηθεί τελείως στις σκέψεις μου. Είναι σωστό να περνάω τις νύχτες μου παρέα με την μουσική μου όταν έξω υπάρχει τόσος κόσμος; Τόσα χαμόγελα; Τόσο ποτό και καλοπέραση; Νέα γυναικεία κορμιά ποτισμένα μέχρι το κόκκαλο αλκοόλ και με ατσαλάκωτα 20 ευρα βγαλμένα πρόσφατα από το ατμ , υπόσχονται ιδρώτα , ουρλιαχτά και σάρκα. Μόνο. Άραγε είναι σωστό που απέχω; Εικοσάχρονες που πρόσφατα έφυγαν από το σπίτι τους και τους καταπιεστικούς γονείς και σχολείο ,σε κοιτούν στα μάτια και βλέπεις αυτό το αίσθημα υπεροχής που τις διατρέχει και νομίζουν πως το έχουν. Αυτή την αχόρταγη απληστία μασκαρεμένη σε σέξι κουνήματα και ακριβά ρούχα. Μα εγώ δεν βλέπω αυτό το πράγμα , αλλά βασανισμένες ψυχές από τα λάθη των προηγούμενων γενεών με ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια σφιχτά δεμένο. Περιφέρονται στους δρόμους σταματώντας τους περαστικούς για λίγη πρόσκαιρη επιβεβαίωση. Να προσπαθούν να πείσουν τους περαστικούς πως βλέπουν πεντακάθαρα παρόλο που φοράνε το μαντήλι στα μάτια. Κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω κουρασμένες και ανούσιους ανθρώπους να ανακοινώνουν στο Facebook το που στο διάολο θα πάνε να πνίξουν το βράδυ την μοναξιά τους. Ενώ το επόμενο μεσημέρι ακόμα μεθυσμένοι να ανεβάζουν τις φωτογραφίες του χθεσινοβραδινού ξεφαντώματος στο Facebook για να τις σχολιάσουν οι ίδιοι τους. Θέλω να με πλαισιώνουν έξυπνοι άνθρωποι με σπινθηροβόλο βλέμμα. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα έξυπνο και ευαίσθητο άτομο το οποίο έχει την ψυχή ενός κλόουν. Που του επιτρέπει να τα σκατώνει στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Αυτά είναι τα λόγια του Jim Morrison περιγράφοντας τον εαυτό του. Αυτή η περιγραφή νομίζω πως ταιριάζει γάντι σε μένα. Χωρίς να έχω καμιά σχέση με τον Jim και το έργο του. Νομίζω πως με αντιπροσωπεύουν απόλυτα αυτά τα λόγια. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο. What you see is what you get. Βλέπω τα χρόνια να περνούν. Μέρες ,νύχτες ,άνθρωποι ,σκέψεις. Και τι κάνω εγώ για όλα αυτά; Στρίβω την πλάτη; Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά ακόμα και την πλάτη να γυρίζω σε όλα αυτά είναι η μοναδική στιγμή της ζωής μου που δεν με ενδιαφέρει. Ένα πράγμα εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους. Αγάπη. Να βιώσουν αυτό το μαγικό αίσθημα. Τον έρωτα και την αγάπη. Είναι οι σιωπηροί ηγέτες του βασιλείου των συναισθημάτων. Που είναι η αγάπη όμως; Νομίζω πως έχει αργήσει….

Untitled two (Άνθρωποι)

Σιγά σιγά ο άνθρωπος αναλαμβάνει τον ρόλο της φύσης. Δεν μπορώ να πω πως ο άνθρωπος μπορεί να παίξει καλύτερα αυτόν τον ρόλο αλλά πως αυτό το θεατράκι που λέγεται πλανήτης γη φτάνει στο τέλος του. Η μάλλον στην παρακμή του.
“Έχεις κάποιον να σου πηγαίνει βόλτα τον σκύλο όταν δουλεύεις; Πόσες ώρες δουλεύεις; Τι έχεις σπουδάσει και γιατί;”Ερωτήματα λίγο πολύ σε όλους γνωστά. Όπως και οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Το θέμα είναι πως οι απαντήσεις δεν είναι απλά απαντήσεις αλλά ένα σύνολο πληροφοριών που φέρνει αναταραχές στην καθημερινότητά μας.
“Φρόντισε την στοματική υγεία του σκύλου σου. Πήγαινέ τον και εσύ μία φορά στον κτηνίατρο για να του εξετάσει τα δοντάκια του. Γίνε και εσύ ανάδοχος παιδιού από μία τριτοκοσμική χώρα στην απίστευτη τιμή των 30 ευρό τον μήνα.” Μεταξύ μας εγώ έχω βρει μία άλλη προσφορά με 28 ευρό το μήνα!Συμφέρει έτσι; Καλά ρε κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας; Ως που θα φτάσει αυτό το καρναβάλι που λέγεται σύγχρονος τρόπος ζωής; Ο καναπές έχει κάνει λακκούβα , η τηλεόραση παίζει 24 ώρες το 24ωρο , η 24άρα σύνδεση στο ίντερνετ που έχεις είναι υπεραρκετή για να μπορείς να σερφάρεις στο facebook και να κατεβάσεις και καμιά ξένη σειρά που κάνει θραύση στην Αμερική. Σύγχρονος τρόπος ζωής λέγεται αυτό; Ξαναρωτώ. Μήπως είναι urban culture ; Να ξέρω...να συμμορφωθώ και εγώ αν είναι... Οι ζωές των ανθρώπων είναι απελπιστικά άδειες. Το ίδιο και οι καρδιές τους. Έχουμε γίνει όλοι τόσο σκληροί , τόσο δύστροποι τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε και με τον τρόπο που μας αρέσει. Τα μότο “ζήσε την στιγμή” ή “μάθε να ζητάς” μας έχει κάνει ακριβώς αυτά που προανέφερα επάνω. Απληστία μετονομασμένη και κουκουλωμένη σε ανάγκες και ανέσεις. Αισθάνομαι πως με έχουν στον τοίχο και τρομάζω στο θέαμα της απληστίας που αλλάζει πρόσωπα και σώμα. Ειδικά όταν μπαίνει και σε μένα μερικές φορές με πιάνει πανικός.
Συνειδητοποιώ την φθαρτή μου φύση. Και δεν μιλάω για φθορά που έχει να κάνει με το σώμα αλλά με το πνεύμα. Που είναι ο νεκρός 16χρονος , οεο; Μα φυσικά μέσα στον τάφο του να σαπίζει φυσιολογικά. Έκανε τα νούμερά του , έφτασε σε κορεσμό και τώρα μας βομβαρδίζουν με τον Σάκη και την γιουροβίσιον. “Αχ μακάρι να φέρει ο Σάκης την γιουροβίσιον του χρόνου στην χώρα μας” Αναρωτιέμαι μερικές φορές , ποιοι είναι ποιο ηλίθιοι; Αυτοί που παίρνουν μέρος σε αυτά τα καρναβάλια; Αυτοί που τα παρουσιάζουν; Αυτοί που τα παρακολουθούν; Οι όλοι αυτοί που τα πληρώνουν και ειδικά αυτοί που το κάνουν χωρίς την θέλησή τους; Μάλλον εμείς οι οποίοι δίνουμε 900 000 ευρό για να στείλουμε τον Σάκη και να φέρει την πρωτιά η οποία θα μας κοστίσει άλλο τόσο. Το αστείο είναι πως δεν μας ρώτησε κανένας για το αν θέλουμε να συμμετέχουμε σε κάτι τέτοιο. Εμείς όλοι έχουμε δώσει την εντύπωση πως μπορούν να μας δίνουν φάπες σαν να είμαστε οι τρελοί του χωριού. Και τώρα θα αναρωτιούνται πολλοί. Τα ξέρουμε όλα αυτά που μας λες ρε Γ.Π. Και τι μπορούμε να κάνουμε; Αλήθεια εδώ δεν ξέρω τι να κάνω εγώ με όλα αυτά που βλέπω και ακούω. Προς το παρών προσπαθώ να ανασείρω το σάπιο μου κουφάρι από τον βάλτο που το έχουνε ρίξει. Προσπαθώ να αφυπνίσω την υπνωτισμένη μου συνείδηση , την χαμένη μου ανθρωπιά και τα αρχέγονα ένστικτα αυτοσυντήρησης που στερούμαι εδώ και χρόνια λόγο τη έκθεσης μου στο δηλητήριο τους. Μας τα έχουν πάρει όλα. Όχι δια της βίας αλλά συνειδητά. Και μας τα πήρανε όλα για να μας δώσουν πλαστικά βυζιά , λευκά δόντια , τέλειο κορμί , καλοσχηματισμένη μύτη , όμορφα ρετρό γυαλιά και κανένα χρυσό ρολόι. Κουράστηκα να σκέφτομαι. Βέβαια μου πήραν και την επιλογή της ελεύθερης σκέψης. Δεν θέλω να σκέφτομαι αλλά να πράττω ελεύθερα. Όλα τα πλάσματα αυτού του τόπου έχουν στο κεφάλι τους το κατάλληλο λογισμικό ώστε να πράττουν ελεύθερα και να χρησιμοποιούν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κάθε πράξη η οποία γίνεται με την κρίση του ενστίκτου είναι σωστή. Και κάθε πράξη που γίνεται με την κρίση του ελεύθερου ενστίκτου είναι σωστότερη. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Λίγο πριν φτάσει στο τέρμα

Σήμερα το πρωί ήρθε ο Λ σπίτι μου μαζί με ένα παλιό ημερολόγιο που είχε βρει στο καφέ ενός χωριού. Του είπαν πως άνηκε σε έναν νέο που σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν έπεσαν βόμβες πάνω στο τρένο που έφτανε από λεπτό σε λεπτό στον σταθμό. Μου είπε πως υπήρχε κάτι που άξιζε πολύ να διαβάσω. Ήταν τα τελευταία λόγια ή μάλλον σκέψεις του νέου καθώς τις κατέγραφε. «Η έκρηξη δεν τον άφησε να μας τα πει όλα» μου είπε.


(Απόσπασμα από το ημερολόγιο)


«Θυμάμαι τις παλιές ημέρες. Εκείνες της ελευθερίας και της ξεγνοιασιάς . Πραγματικά τότε δεν σκεφτόμασταν τίποτα. Βλέπαμε τον πόλεμο σαν κάτι πολύ μακρινό από μας. Βλέπεις , οι μόνες επαφές που είχαμε με τον πόλεμο ήταν μόνο μέσω της τηλεόρασης και φανταζόμασταν εκείνα τα μέρη σαν τριτοκοσμικά. Σαν μέρη που δε συμμορφώθηκαν στις επιταγές του δυτικού κόσμου για τεχνολογία και μόδα και πως κάτι «παίζετε» εκεί πέρα και για αυτό γίνετε ότι γίνετε. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Πριν πέσουν οι βόμβες εκεί υπήρχαν σπίτια , άνθρωποι και αυτοκίνητα .υπήρχε ζωή που κυλούσε σε έναν συγκεκριμένο ρυθμό και που ήξερε και για τις 42αρες οθόνες και για τα Zara. Προσωπικά πότε δεν περίμενα πως θα ακούσω τις σειρήνες του πολέμου. Πως θα βγω έξω από το σπίτι μου και θα αντικρίσω ανθρώπους θλιμμένους. Σαστισμένα μάτια να σε κοιτάνε και να σου λένε «τι γίνετε εδώ; Είναι πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει ή ένα κακό όνειρο». Το χειρότερο όλων ήρθε όταν εκείνο το βράδυ –πριν από δύο βδομάδες περίπου- άκουγα τα αεροπλάνα να περνάνε κυριολεκτικά πάνω από το σπίτι μου. Ήταν εκατοντάδες , ή τουλάχιστον έτσι τα αισθανόμουνα μέσα στον φόβο και την απειρία μου για τα του πολέμου. Βγήκα στο μπαλκόνι και αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε κατά πολύ την φαντασία μου. Ήταν τρομερό , έβλεπα μικρές λάμψεις στον ορίζοντα που έκαναν την νύχτα να φαίνεται σαν μέρα. Οι πυρκαγιές που ξέσπασαν στον βομβαρδισμένο ορίζοντα με πανικόβαλαν. Ήμουν έτοιμος να μπω μέσα στο σπίτι να πάρω μια βαλίτσα με δύο πράγματα και να εξαφανιστώ. Όταν μία δυνατή έκρηξη με έριξε κάτω. Ο κρότος ήταν πολύ δυνατός και ένιωσα τα γυαλιά της μπαλκονόπορτας να πέφτουν επάνω μου σε πολύ μικρά κομμάτια. Μου θύμισε τις μικρές σταγόνες της βροχής. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σηκώνομαι πάνω και το θέαμα το οποίο αντίκρισα με ταρακούνησε τόσο πολύ που κατάλαβα πως βρίσκομαι μέσα στον πόλεμο και πως πρέπει να παλέψω για την ζωή μου. Είδα την εκκλησία που δέσποζε απέναντι από το σπίτι μου , αυτήν την πραγματικά μεγάλη εκκλησία ένα ερείπιο. Ένα σωρό από μπάζα τα οποία κάπνιζαν τον καπνό του πολέμου. Αυτό που δέσποζε πλέον ήταν ένα σκελετωμένο καμπαναριό έτοιμο να ηχήσει για μια τελευταία φορά που θα σήμαινε και το τέλος του , την παράδοσή του στην κληρονομιά του πολέμου. Αυτά τα λεπτά ή μάλλον αυτά τα δευτερόλεπτα τα θυμάμαι πολύ καθαρά και δεν μπορώ με τίποτα να τα διώξω από το κεφάλι μου. Το σώμα μου είχε γεμίσει μικρές πληγές από την τζαμαρία που είχε γίνει χίλια κομμάτια. Εκείνη την στιγμή δεν πονούσα καθόλου γιατί είχαν προτεραιότητα άλλα αισθήματα από εκείνα του πόνου. Την επόμενη μέρα μάζεψα όσα πράγματα μπόρεσα και πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό για να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου. Με την οικογένειά μου είχα να μιλήσω τρεις εβδομάδες. Όλες οι τηλεπικοινωνίες ήταν κομμένες και με διάφορες πατέντες μπορούσαμε να δούμε λίγα νέα στην τηλεόραση. Όταν έφτασα στον σιδηροδρομικό σταθμό είδα πολύ κόσμο μαζεμένο στην ουρά να φωνάζει και να περιμένει ένα εισιτήριο. Ήταν όλοι τους τόσο τρομαγμένοι , τους ένιωθα. Ήταν θέμα χρόνου έως να γίνω και εγώ ένα με αυτούς. Να αρχίζω να φωνάζω και να σπρώχνω για ένα εισιτήριο. Μετά από τρεις ώρες αναμονής , φωνών και σπρωξίματος πήρα το εισιτήριο μου. Το τρένο έφευγε σε 20 λεπτά και αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να βρω την θέση μου και να τακτοποιηθώ. Το ταξίδι διαρκούσε 18 ώρες και δεν θα ήταν ότι πιο άνετο να ταξιδέψω όρθιος. Στην διαδρομή όταν δεν κοιμόμουν ή δεν σκεφτόμουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Έβλεπα έρημους δρόμους με μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες , πολυτελή και ντιζαϊνάτα αυτοκίνητα διαλυμένα , καμένα και παραδομένα στο μένος του πολέμου. Ήταν σχεδόν αστείο να βλέπεις όλα αυτά τα «δυτικά» υλικά αγαθά να έχουν προσαρτηθεί τόσο γρήγορα στην περιουσία του. Τελικά τίποτα δεν γλυτώνει , αναλογίστηκα. Μετά από πολλές ώρες στο τρένο έβλεπα ξανά –μετά από πολύ καιρό- γνώριμα μέρη. Είχα σχεδόν φτάσει και έβλεπα ξανά αυτά τα καταπράσινα λιβάδια…..»

Untitled one

Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους
Παγιδευμένος μέσα στον σύγχρονο τρόπο ζωής
Τα πάντα είναι ψηφιακά , τα πάντα ηλεκτρονικά
Το μόνο που αποζητώ είναι μια σκέψη σου
Ένα άγγιγμα σου , ένα χαμόγελό σου
Θέλω να βγω έξω να φωνάξω , να παρεξηγηθώ
Να καταπιώ τον κόσμο όλο
Μονάχα εσένα να αφήσω απέναντί μου
Να χαθώ στην αγκαλιά σου
Χαμογέλα μου , αγκάλιασε με , σφίξε με μέσα στα χέρια σου
Και στο τέλος μαχαίρωσέ με
Σφάξε με πριν σε πληγώσω
Δολοφόνησε με πριν προλάβω να σε πικράνω έστω και στην σκέψη.

Κοιτάω γύρω μου , τα πάντα είναι λευκά
Δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά ούτε πως βρέθηκα εκεί
Είμαι παρέα με το δεξί βουητό
Αυτό με συντροφεύει ακόμα δυστυχώς
Θυμάμαι πως χθες το βράδυ ξύπνησα φοβισμένος άκουσα πάλι την φωνή της
Ήταν επάνω από το κεφάλι μου , στεκόταν στην γωνία και φώναξε το όνομά μου μια φορά.
Δεν την παρεξηγώ αυτή με αγαπά ακόμη
Έφυγα από κοντά της , να βρει κάτι άλλο , για να βρω και εγώ εσένα
Παίξε μουσική για μένα
Κάθισε στο πιάνο και παίξε το καλύτερο τραγούδι που ξέρεις
Αυτό που σε κάνει να δακρύζεις ακόμα και στην σκέψη.
Μου τελειώνουν τα φύλλα…
Πάλι αυτή μου πήρε το φύλλα για να μην γράφω
Το ξέρει ότι δεν μπορώ.

Ακούω σειρήνες , τι γίνετε εκεί έξω ,έχω μέρες να δω το φως του ήλιου.
Λες και ήρθαν για μένα , λες και ξέρουν για σένα. Πρόσεχε…
Η μοίρα μου , εμένα , είναι να φεύγω , πάντα αυτό έκανα , πάντα αυτό έβρισκα μπροστά μου.
Κανένας επίγειος τόπος δεν είναι αρκετός για μένα
Θέλω να έρθεις και εσύ μαζί μου
Μπορεί να σε ξέρω λίγο , μπορεί να γελάς μαζί μου
Αλλά σε θέλω δίπλα μου , κοντά μου
Πιάσε μου το χέρι και δείξε μου τον δρόμο
Εκτός από την ακοή μου χάνω και το φως μου
Πήγαινε με εκεί που πρέπει , να ζήσουμε μαζί
Αλλά αγάπα με…

Τυχαίες σκέψεις από τον Λ

Το πρωί βρήκε τον Λ στο πάτωμα. Ξύπνησε πάνω στο καφέ χαλί , δίπλα στον καναπέ και πιάστηκε από το μπράτσο του καναπέ για να μπορέσει να ανασηκωθεί λίγο. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του αλλά δεν έβλεπε πολύ καθαρά. Το κεφάλι του πονούσε πολύ. Αισθανόταν πως ο εγκέφαλος ήθελε να βγει από το κρανίο του. Ξάπλωσε ξανά στο πάτωμα. Το χέρι του βρήκε στο μπλε τετράδιο που χρησιμοποιούσε ως ημερολόγιο. Μετά από μια σύντομη σκέψη το πήρε στα χέρια του. Άνοιξε μια τυχαία σελίδα και άρχισε να το διαβάζει.

(Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Λ)

*Ο Λ είναι δημοσιογράφος και πολλά από αυτά που γράφει στο ημερολόγιο του τα γράφει και στο προσωπικό του blog

Δεν είναι κανείς στο msn , δεν πρόκειται να βάλω κάτι στο word για να το διορθώσω. Ότι μου βγαίνει τώρα , διαφορετικά την γάμησα . Γιατί; Γιατί είναι τόσο δυσκολο να αγαπήσεις κάποιον; Και γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου; Το πιανο παιζει τωρα την ώρα που μιλαμε. Πως ειναι να βρισκεις καποιον ανθρωπο και να σε αγκαλιαζει τρυφερα; Χωρις σεξ , χωρις κουβεντες , χωρις πολλα πολλα. Και γιατι να μην βρισκεις αυτον τον ανθρωπο. Δεν θελω σεξ , δεν θελω να την γαμησω , το μονο που θελω απο αυτην ειναι να μου δωσει την πιο τρυφερη της αγκαλια. Να μου δειξει πως τα σφιχτα της χερια εκεινη την στιγμη μπορουν να με κλεισουν εκει και να μεινω για παντα. Να αισθανθω πως μπορω να πεθανω εκεινη την στιγμη , στα μικρά της χερια. Αυτο ζηταω. Ειναι τοσα πολλα; Γιατι δεν με αγαπαω; Γιατι δεν με αγαπας εσυ; Ποιος με αγαπαει; Οι γονεις θα ειναι παντα εκει για τα παιδια τους και θα τους δινουν την λυση για καθε προβλημα. Ωραια λοιπον θα παω αυτην τη στιγμη και θα αρχισω να κλαιω στην αγκαλιά της μάνας μου. Θα κάτσω εκεί και θα κλάιω εκει για ωρες. Μα πολλες ώρες . Θα με ρωταει τι εχω αλλα δεν θα της λεω , απλα θα την κοιταω με νοημα στα ματια. Το ξερω ομος πως ουτε αυτη θα με καταλαβει. Θα μου λεει "εισαι καλα παιδάκι μου, να σε παμε σε καποιο γιατρο;τι εχεις;" . Αφου ουτε εσυ δεν θα με καταλάβεις ρε γαμώτο σου τότε γιατί να έρθω σε σένα;
Δεν γουσταρω την μουσικη . Ειναι μια μαλακια και μιση. Δεν γουσταρω τιποτα. Γουστάρω να τον ακουω να παιζει πιανο και εγω να ξαπλωνω στον καναπε πισω του και να κλεινω τα ματια. Αυτα που παιζει στο πιανο με ταξιδευουν , με απελευθερώνουν και έχω πολύ ανάγκη μια απελευθέρωση. Τώρα θυμήθηκα πως για ολα φταίει αύτη. Αύτη με έκανε έτσι. Δεν με αγαπούσε. Αλλά οι πράξεις τις ήταν αποτέλεσμα των δικών μου πράξεων. Δεν αγάπησα πραγματικά τον εαυτό μου. Γιατί όμως; Πως γίνεται να μιλώ για αγάπη όταν το μόνο έντονο συναίσθημα που έχω νιώσει είναι ο εγωισμός; Θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Να πάω και να της ανασυστήθω. Να της πω "Γεια σου είμαι ο Λ , σε έβλεπα εδώ και ώρα και είχα την ανάγκη να έρθω να σου μιλήσω"
Γράφω μαλακιές; Για αυτό δεν υπάρχει το γράψιμο; Η μόνο για τους λογαριασμούς και για τις οφειλές; Δεν ξέρω ρε φιλέ . Δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Κάθεσαι και διαβάζεις τι λέω και τι δεν λέω στο ιντερνέτ;
Αύριο θα είναι μια νέα μέρα. Θα είναι καλυτέρα; Έχεις κάποιο λόγο για να ξυπνήσεις το πρωί; Εγώ πραγματικά δεν έχω. Είχα. Αλλά τώρα δεν έχω. Δεν σου λέω πως είμαι καταθλιπτικός και πως θέλω να πεθάνω , αλλά πως δεν έχω κάποιον σημαντικό λόγο για να ξυπνήσω το πρωί. Καλυτέρα να κοιμάμαι έως ότου να εμφανιστεί κάτι καλό στον ορίζοντα.
Τα μάτια μου πονούν . Τα χέρια μου το ίδιο . Δεν είμαι καλά. Δεν ήμουν ποτέ καλά , όποτε γιατί να είμαι τώρα; Σε εκφράζω; Τίποτα από αυτά που γράφω σου λένε κάτι; Σου θυμίζουν εσένα; Αλήθεια; Λίγο; Καλώς ήρθες και εσύ στο κλαμπ. Μόνο πρόσεξε να μην κάτσεις δίπλα μου. Δεν θέλω ανθρώπους δίπλα μου. Με φοβίζουν και τελικά τους κάνω κακό. Τι να σου πω; και τι να μου πεις;

Από τον Γεώργιο Π.

Εσύ

Ψάχνω τα αστέρια
Ψάχνω εσένα
Ψάχνω τον ουρανό , τον εαυτό μου
Ψάχνω έρωτα και όχι αγάπη
Ψάχνω εσένα
Ψάχνω την αγκαλιά σου
Ψάχνω μια οικογένεια να ανήκω , έναν άνθρωπο να μου χαμογελάσει
Ψάχνω τα μάτια σου και την ματιά σου , ρίξε μου μια ματιά
Ψάχνω την αγάπη σου
Ψάχνω εσένα
Ψάχνω μια νότα σου , εγώ είμαι το πιάνο

μέσω των χεριών σου κάνω μουσική τα αισθήματά σου

Σε αγαπώ ως τα αστέρια και πίσω πάλι

Βρες εμένα
Βρες σε μένα
Κάνε με ευτυχισμένο

Από τον Γεώργιο Π.

Είσαι απασχολημένος;

Είσαι απασχολημένος; Κοίτα λίγο δίπλα… Είναι κανείς;

Είσαι μονός σε αυτό το δωμάτιο;

Από ποτέ έχεις να βγεις από το σπίτι σου;

Το τηλέφωνο σου από ποτέ έχει να χτυπήσει; Και ποιος να ήταν;

Χαίρεσαι όταν δεν προλαβαίνεις να απαντήσεις στο msn και στο Facebook σε αυτά που σου στέλνουν;

Είσαι απασχολημένος;

Γιατί εγώ είμαι…

Δεν ξέρω ποτέ θα είμαι διαθέσιμος…

Αυτό το διάστημα διαθέτω λίγο χρόνο στον εαυτό μου.

Έχω πολύ καιρό να περάσω καλά μαζί του.

Δεν τον βαριέμαι αλλά ώρες ώρες λέει πράγματα που δεν μου αρέσουν.

Με ξενερώνει πολλές φόρες.

Φαντάζομαι όλο τον κόσμο μπροστά από μια οθόνη.

Να κλαίει μπροστά από αυτήν.

Να γελάσει μπροστά από αυτήν .

Να ερωτεύεται μπροστά από αυτήν.

Να μαθαίνει τα νέα μπροστά από αυτήν.

Να εξοργίζεται τόσο πολύ με τον θάνατο παιδιών στον πόλεμο και τον βιασμό ανηλίκων στο εξωτερικό , να συζητάει στο msn για την εποχή της «ψυχρής τρομοκρατίας» που διανύουμε .

Μετά να βγαίνει έξω… Κανόνισε για καφέ μέσω Facebook ή msn με κάποιον φίλο του.

Τον βαριέται μερικές φόρες , άλλες σκέφτεται πως δεν ταιριάζουν.

Παρ όλα αυτά κάνουν παρέα . Δεν ξέρει αν μπορεί να τον θεωρήσει φίλο του .

Μέσα του δεν ξέρει . Είναι μπερδεμένος . Κάθονται για καφέ.

Συζητάνε … Τι λένε; Έχουν ουσία αυτά που λένε;

Περνώ από δίπλα και τους ακούω. Τους χαιρετώ .

Τα βράδια πως περνάς τον χρόνο σου. Κάθεσαι πάλι μπροστά από αυτήν την οθόνη.

Τι ώρα κοιμάσαι; Γιατί λες ψέματα;

Ως ποτέ θα λες ότι έχεις αϋπνίες; Την χαμένη σου κοινωνική ζωή δεν ψάχνεις;

Έλα τώρα … είσαι μονός … μπορείς να το παραδεχτείς…

Εγώ θα σου πρότεινα να το ψιθυρίσεις για αρχή.

Είδες; Δεν είναι και τόσο κακό να το φαντάζεσαι.

Τώρα πες το πιο δυνατά. Βλέπεις; Φαίνεται σαν να μιλάς σε κάποιον τώρα…

Δεν είναι κακό που δεν είναι κανείς εκεί…

Είσαι με τον εαυτό σου. Ίσως είναι μια καλή αρχή αυτή.

Θέλω να το φωνάξεις τώρα.

Δεν με πειράζει αν δεν σου βγαίνει ή αν είναι αργά και δεν θέλεις να ενοχλήσεις.

Δεν είμαι εγώ εκεί για να σε διαψεύσω.

Δέχομαι ότι και αν μου πεις.

Πιστεύω πως είσαι ειλικρινής μαζί μου.

Από τον Γεώργιο Π.