Βερολίνο

Κάθε τόσο που πέφτει το σκοτάδι
Σκέφτομαι τα μέρη που περάτησα
Σκέφτομαι τις πέτρες που άγγιξα
Το κομμάτι τις ιστορίας που έφαγα
Ο κόσμος είναι τόσο μικρός
Και εσύ εκεί ο Πύργος
Στέκεις μια ένωση
μεταξύ γης και ουρανού
μεταξύ γης και σύμπαντος
Η κορυφή σου χάνεται και τα μάτια μου δεν φτάνουν ως το τέλος σου
Τα φώτα σου με τύφλωσαν
Χαράχτηκαν για πάντα στο πετσί μου
Νοστάλγισα τις μέρες εκείνες
που με κρύο με έλουζες
με χιόνι και νερό
το τοίχος σου άγγιξα
τους ανθρώπους σου λάτρεψα
τους έχεις τόσο όμορφα
στοιβάξει
φαντάζουν ήρεμοι
φαίνονται ήρεμοι
ξέρουν που πάνε
που βαδίζουν
εκεί ξεκίνησαν όλα
ίσως να είσαι η πρωτεύουσα του κόσμου
μακριά από την μετριότητα που μας περιβάλει
όταν πέφτει το σκοτάδι
δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου
άσε με άστεγος στα σπλάχνα σου να γίνω
άσε με να ερωτευτώ στα μικρά δρομάκια
άσε με να ποτίσω λίγο την γη σου
μέ τα δάκρυα μου
άσε με να σε αποκαλέσω πατρίδα
είσαι τόσο στοργική
τόσο μεγάλη
που μια ζωή δεν φτάνει
για να σε δοκιμάσω
τα σημάδια των συμμάχων είναι εμφανή στα μνημεία σου
μα εγώ τα αγαπώ
πάντα είχα αδυναμία στα σημάδια
δείχνουν λίγο από την ιστορία σου
αν ήσουν γυναίκα
θα ήσουν η γυναίκα μου
αν έκανα έρωτα μαζί σου
θα ήθελα να έχεις σημάδια
σημάδια στα πόδια σου που τόσο αγάπησα
μπάσταρδες σκέψεις
γεμίζουν το μυαλό μου
θα θελα άρχοντας του κόσμου μια μέρα να γίνω
και να έρθω να σε πάρω
να ζήσω εκεί
αναμονή στην αναμονή
μια μέρα κάτοικός σου θα γίνω
οι μέρες περνάνε
η σάπια μου μνήμη μπορεί τους πάντες να ξεχάσει
μα όχι εσένα...
αντίο..