Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Είμαι ένα θηρίο
με πρησμένα τα χαρακτηριστικά του
βαδίζει γρήγορα
με τα χέρια σφιχτά..
κλειστά..
κλειδωμένα στην γροθιά

Τα μάτια του λειψά
Το ένα μισάνοιχτο
πρησμένο
Το άλλο βλέπει
όχι καλά
μόνο ότι θέλει να δει

το μυαλό του μουδιασμένο
δεν αισθάνεται τίποτα πλέον
ακόμα και όταν τον έβαλαν κάτω
και άρχισαν να τον κλωτσούν
φαντάζονταν τον δρόμο της επιστροφής
την ώρα που θα μπει ξανά στην σπηλιά του

Πλέον ξέρει
ότι δεν τον ξέρει
συμβιβάστηκε στην ιδέα
πως μπορεί να είναι τα πάντα
όπως οφείλει άλλωστε
λόγω την φύσης του

δεν έχει σπίτι
δεν χρειάζεται τα λεφτά
δεν έχει αγάπη
δεν έχει καρδιά
δεν έχει λογική

το μόνο που έχει
είναι ένα σώμα
να του θυμίζει πως κάποτε...
υπήρξε άνθρωπος
νωχελικός μεν
αλλά άνθρωπος

το κεφάλι του γέρνει δεξιά
σκέφτεται...
σκάφτεται εκείνες τις φωνές...
σουφρώνει τα χείλια
είναι έτοιμος να δακρύσει
βάζει το exit music
αρχίζει να κλαίει
φοβάται
εκείνες οι φωνές;
αναρωτιέται
την προηγούμενη φορά σταμάτησαν
ίσως ήταν τυχερός που δεν βρήκε αυτό που έψαχνε

οι φωνές του
οι φωνές ξέρουν τα πάντα για αυτόν
είναι πάντα μαζί του
δεν τον αφήνουν ποτέ σε ησυχία
ακόμα και όταν αυτός κοιμάται...
αυτές εργάζονται πάνω του
όταν αποφασίσουν τι θέλουν
έρχονται απροειδοποίητα
εκεί που δεν το περιμένει
σαν μανιασμένα σκυλιά
ορμούν στην λογική του και την ξεσκίζουν
αίμα
μόνο αίμα
τίποτα άλλο
οι φωνές του είναι αδίστακτες
δεν σέβονται τίποτα
τελευταία έχουν εισχωρήσει και στην καρδιά του
παλιά ήταν μόνο στην λογική
βρήκαν τον τρόπο να τον ελέγξουν
τις μισεί
δεν μπορεί να μάθει να ζει μαζί τους
τις φοβάται
ίσως να είναι το μόνο πράγμα που φοβάται
είναι ατρόμητος.
όχι επειδή είναι δυνατός
αλλά επειδή είναι αναίσθητος
είναι τόσο ευαίσθητος που καταλήγει αναίσθητος

τρέμει
κουνάει νευρικά το κεφάλι μπροστά πίσω
δεν το ελέγχει
μόνο του τα κάνει όλα

όταν δει το φως του ήλιου
αλλάζει
βάζει την μάσκα του και βγαίνει έξω
να μην καταλάβουν τίποτα οι άλλοι
οι άλλοι έχουν μαστίγια
και κλαίνε όταν μιλάνε
κλαίνε..μα τον μαστιγώνουν ανελέητα
δεν του δίνουν την συγχώρεση που τόσο θέλει
μερικοί τον δαγκώνουν κιόλας

δεν έχει κάποιον να βασιστεί
δεν έχει κάποιον να του βγάλει τα μάτια
και να τα παρατηρήσει

οι φωνές κοιμούνται
είναι μέσα του
το ξέρει καλά
αν τον ρωτήσεις ξέρει να σου δείξει από που τις ακούει

τελευταία κατάλαβε κάτι ακόμα
δεν έχει ηθική
ίσως να μην είχε και ποτέ
ποιος ξέρει;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου